Destijds vonden wij het allemaal maar veel moeite en irritant want bij elke uitwedstrijd, afgezien van de wedstrijd tegen Boxmeer, zat je standaard 45 minuten in de auto. En je voetbalde midden op de dag rond 15:00 uur, en dus stond je hele zaterdag in het teken van een potje voetbal. Maar goed, je voetbalde met je vrienden dus dit was allemaal niet zo erg als dat het klinkt. In ieder geval, ik zei dus dat het ongeveer rond deze tijd van het jaar was. Het was om precies te zijn twee weken na de Carnaval-driedaagse van dat jaar. Aangezien Carnaval elke jaar op een andere datum valt, weet ik het niet precies wanneer maar dat maakt niet uit. De Carnaval was voorbij en we mochten dus weer lekker gaan voetballen. Deze keer moesten we uit naar Venray. En Venray was dat seizoen een team dat onder ons stond, dus dit was een belangrijke wedstrijd voor ons om punten te pakken. Ik weet nog dat we op het veld speelden waar je langs rijdt wanneer je met de auto richting Venray-Centrum gaat. In ieder geval, we begonnen heel goed aan de wedstrijd. We zaten vanaf het eerste moment goed in de wedstrijd en kregen vele kansen. Uiteindelijk maken wij voor het rustsignaal, als ik mij niet vergis, drie goals en Venray maakte er eentje. We gaan rusten met een 3-1 voorsprong en zitten met z’n allen in het kleedlokaal aan de warme thee. Natuurlijk klinkt het van: “Ga zo door, we staan goed te voetballen. Als we dit vasthouden dan nemen we de drie punten gewoon mee naar huis. We gaan niet al te veel aanpassen omdat het gewoon prima loopt zo.” We lopen dus vol zelfvertrouwen weer richting het veld en we gingen gewoon weer hetzelfde doen als de 45 minuten ervoor toch? Komt dan wel goed toch? En als het fout gaat, ach we staan met twee doelpunten op voorsprong dus ‘het kan nog wel wat hebben’! Ik denk dat iedere voetballer dit gevoel wel kent hè? We speelden ook de eerste 20 minuten van de tweede helft prima. Weinig kansen, maar gewoon degelijk en controlerend. En eigenlijk was er dus geen vuiltje aan de lucht. We deden gewoon wat we moesten doen en speelden die wedstrijd gewoon ‘uit’. Maar je voelt hem natuurlijk al aankomen. Een goal van de Venrayse A-beloften zorgde wel degelijk voor een vuiltje in de lucht. Een vuiltje dat steeds groter werd, zo groot dat het het mooie weer van die dag geheel verduisterde met chagrijn en mineur. Het werd 3-2. En al gauw volgde ook de gelijkmaker. Eeuwig zonde op dat moment natuurlijk, maar goed, je zult dan toch je best moeten doen om toch dat gelijkspel eruit te slepen en wellicht met een beetje geluk nog een goaltje proberen te maken om er alsnog met de winst vandoor te gaan. Maar het mocht allemaal niet baten. Het werd alleen maar erger. 19
24 Online Touch Home