Teleurgesteld beginnen de vrienden aan de terugweg. Bij de dikke eik nemen Fien en Spinkie afscheid van Sloompje. Het laatste stuk door het bos kruipt Sloompje alleen. Sloompje rilt. De wind voelt koud aan haar naakte lijf. Wat zien de bomen er ineens groot uit, denkt Sloompje, ze lijken veel groter dan anders. De schaduwen tussen de bomen zien er ook donkerder uit dan anders. Sloompje schrikt op van een geluid vlak boven haar. Zelfs de geluiden in het bos klinken anders. Harder en spannender. “Ik ben bang”, fluistert Sloompje terwijl ze angstig om zich heen kijkt. Ze is nog nooit bang geweest in het bos, maar nu wel. Zonder slakkenhuis, hier helemaal alleen in het donkere bos, met die hoge bomen. Zo snel als ze kan kruipt ze naar de bosrand. Daar kruipt ze veilig in haar mooie, warme hut. Sloompje haalt opgelucht adem. Hier ben ik veilig, denkt ze. Stevig drukt ze Nijn tegen zich aan. “Wat moet ik nou doen, Nijn? Cré en Ator willen dat ik morgen tussen hun twee huizen kies. Ik wil niet kiezen.” Sloompje ligt nog even zo met Nijn tegen zich aan en valt dan uitgeput van alle indrukken in een diepe slaap. 63
62 Online Touch Home