elke dag op Oekraïne afvuren. Dat is alarmerend want het wordt steeds duidelijker dat de oorlog in Oekraïne nog jaren kan duren. Oekraïne is voor Rusland wat Afghanistan was voor de Sovjet-Unie. Een nieuwe Koude Oorlog is onvermijdelijk waarbij bevroren conflicten zoals in de Sahara oververhit raken. Het Sahara conflict zelf was een klassiek product van de Koude Oorlog. Natuurlijk waren er tal van lokale factoren: voor Marokko was het streven om eindelijk een gebied onder controle te brengen dat eeuwenlang een deel van het koninkrijk werd beschouwd. Maar de onverzettelijkheid van Polisario zich erbij neer te leggen maakt elke vorm van toenadering onmogelijk. Geen van beide partijen handelde alleen. Rabat kon sinds de jaren zestig rekenen op miljoenen dollars, antitankraketten en zelfs Amerikaanse jagers om zichzelf te verdedigen tegen Algerije dat een nog groter volume hardware uit Moskou ontving. Polisario was een pion in dit spel. Als het militair had gewonnen dan zou de uitgestrekte maar bijna lege Sahara republiek een protectoraat van Algerije zijn geworden. De kust zou de ideale aanlegplaats voor de lang gezochte ijsvrije marinebasis waar de Sovjet marine zo lang naar op zoek was. Dat was de vrees van Washington. Rabat kon alle steun ontvangen die het nodig had om dit te voorkomen. Een essentieel onderdeel van het Amerikaans buitenlands beleid. Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie had een einde moeten maken aan het conflict. Maar Algerije had er geen belang bij om zijn steun aan Polisario in te trekken. Polisario bleef een instrument om zijn buur en rivaal schade toe te brengen. Het handhaven van een politie- en militaire macht in de Sahara kost Marokko veel op economisch, diplomatiek en politiek gebied. Een probleem dat het land meesleept en de ontwikkeling ervan afremt. Het conflict vertraagt ook de ontwikkeling van Algerije. Volgens digitale krant Algérie Part besteedt het Algerijnse regime elk jaar ongeveer 1,3 miljard dollar van haar begroting uit aan de steun voor Polisario om de Saharawi Arabische Democratische Republiek ( SADR) in leven te houden. Niemand gelooft in het nobele streven van een bende Algerijnse generaals die zich inzetten voor de vrijheid van de volkeren terwijl de vrijheid van het eigen volk wordt beknot. Altruïsme bestaat niet in de geopolitiek. De politiek van Washington Donald Trump, een expert in het schoppen van dingen die andere politici niet willen afschudden, was de eerste die een nieuwe oplossing vond voor het Sahara conflict. Hij erkende de Marokkaanse soevereiniteit officieel in ruil voor het aanknopen van diplomatieke betrekkingen met Israël. Dat kwam Joe Biden goed uit en heeft de erkenning niet ingetrokken. Hij heeft de
3 Online Touch Home