Enorme helm We krijgen een gigantisch mechaniek op ons hoofd (voor Startrek fans: denk Borg) dat stevig op de schedel wordt vastgedraaid. We zijn nu via een soort navelstreng onverbiddelijk aan het plafond en onze standplaats gebonden. “Eerst even oefenen” zegt plotseling een zwoele stem in mijn oor. Op de achtergrond hoor ik iedereen giebelen en elkaar aanwijzingen geven. Knopje voor vastpakken, knopje voor lopen en blijf vooral binnen de lijntjes. Braaf doorlopen we alle instructies. En dan nog een keer omdat het systeem moest worden herstart. Puzzeltocht Dan begint het echte werk. Plotseling staan we in een bijna-echte jungle, met papegaaien, buffels, futuristisch zwevende looppaden en vrijwel onherkenbare collega’s. Zo blijkt Conny plotseling weelderig lang blond haar te hebben gekregen. Het is maar goed dat onze namen boven onze hoofden zweven. Na te zijn uitgelachen over de manier waarop iedereen wel voeten en handen maar geen armen en benen lijkt te hebben, begint de daadwerkelijke queeste. Het doel van het spel is om van het begin van de landkaart via allerlei puzzels naar het einde te komen (pas na afloop hoor ik dat er ook ‘trofeeën’ te verdienen waren). We verzamelen diamanten, trotseren krokodillen, bedwingen een klimwand en schieten op amuletten. Fluitende vogeltjes Als het einde van de speeltijd nadert, hebben we een derde van het parcours gelopen (het andere team zit op drie kwart). Ter verdediging kan ik aanvoeren dat het enorm afleidt als er achter je leeuwen aan het brullen zijn of er grommende gorilla’s staan en dat ik regelmatig werd gebiologeerd door fluitende vogeltjes, me intussen afvragend of er nou echt geen slangen of spinnen in het struikgewas zouden zitten. Het was jammer dat we onze zoektocht niet konden voltooien al was ik opgelucht dat die helm weer af mocht. Ik ben al aan het nazoeken wie de volgende jubilaris in ons team is… Kattenverzorgster Marlies gaat volledig op in de virtuele wereld. 23
24 Online Touch Home