Onderstaand blog verscheen in oktober 2022 op de website van Dierentehuis Stevenshage. Een levend monument Elke boom vertelt een verhaal. Zo ook de moerbei in de voortuin van Dierentehuis Stevenshage… Al dagenlang was het onrustig. Dit had ik in mijn ruim 30-jarige leven nog niet meegemaakt. Ze liepen om me heen en praatten over me. Dat ik niet meer in de plannen paste. Dat ik ruimte moest maken. Iets met rooien. Maar ik ving ook op dat ze me zo mooi vonden. En al zo oud ook. Ik had in de loop der jaren vreselijke verhalen gehoord over andere bomen in de buurt. Zij werden zonder pardon omgezaagd. Het zat me niet lekker. Ik liet de vogels in mijn takken en de insecten in mijn bast weten dat er iets stond te gebeuren. Zwart goud Toen voelde ik het. Mijn takken zwiepten heen en weer, mijn wortels scheurden los en mijn stam helde over. Dit was het. Het einde. Ik werd met een grijper op een wagen gelegd en zag mijn vertrouwde plekje steeds kleiner worden toen de wagen wegreed. Ik deed mijn uiterste best om erbij te blijven. Gelukkig hadden ze mijn wortels goed ingepakt. Dat hielp. De wagen reed naar een plek waar ik andere bomen zag staan. ‘Leo van der Valk’ stond er op het bord bij de ingang. Wat was die Leo met me van plan? Weer werd ik opgetild en ging mijn wereld ondersteboven. Mijn wortels raakten de grond en ik zette me schrap. Maar wat was dat? Ik voelde heerlijke zachte aarde vol met voedingsstoffen. “Wij helpen je erdoor!” riepen de bacteriën en schimmels vanuit de grond. Ik werd overspoeld met nog veel meer van dat zwarte goud en…water, liters heerlijk vers water. Ik voelde mijn krachten langzaam terugkomen. Ik was gered door Leo! Van bomenasiel naar dierenasiel Een hele poos stond ik bij Leo op het veldje met andere bomen die ook waren gered. Tot een rustige aprildag in 2017. “Deze wordt het! Hij is prachtig!” zei een dame. Ze liep al een poosje rond en had opvallend vaak mijn kant op gekeken. Ze zag er vriendelijk uit, maar ik was nog wat wantrouwend. Je wist het immers maar nooit met de mensen. Ze had het over het opvangen en herplaatsen van…dieren? Maar ik was toch een boom? Wat moest ik nou bij dat diere mens? Opnieuw haalde Leo me voorzichtig uit de grond. De reis ging naar Dierentehuis Stevenshage dit keer. Blijkbaar vingen ze daar toch niet alleen maar dieren op. Ze hadden het over een ‘gouden mandje’. Ik denk dat ze gouden landje bedoelden. Want man, wat een geweldig mooi plantgat hadden ze voor me klaargemaakt. Er stonden allerlei mensen verheugd om me heen toen ik de grond in ging. Volgens mij zag ik ook al wat vogels naar me lonken. Ja, dit voelde wel goed! 31
32 Online Touch Home