Oso e bron! Oso e bron! (Huis in brand! Huis in brand!) “Hey, verveel me niet!” Moe van zijn werk van de afgelopen avond ergert Sandro zich aan het plotselinge kabaal in huis waarmee zijn welverdiende slaap luidruchtig wordt verstoord. Maar nog harder en opnieuw roept een paniekerig klinkende broer: “Sandro, Oso e bron!” Slaapdronken dringen de woorden langzaam tot Sandro door. Hij richt zich op en denkt ‘bron?’, ziet rook onder zijn slaapkamerdeur vandaan komen en realiseert zich: ‘Shit, brand!’. Sneller dan ooit iemand heeft gedaan schiet Sandro uit zijn bed, de trap af naar beneden waar een karaf met water wordt gevuld. Snel snel weer naar boven waar de karaf met water op het vuur wordt leeggegooid. Maar, zonder veel effect. Weer hup hup naar beneden. Nu naar buiten voor het oprapen van zand. Weer vliegensvlug naar boven waar het zand op het vuur wordt gegooid. Maar, in plaats van het vuur te doven wordt het groter! Inmiddels waren alle buren door het tumult gealarmeerd en kreeg het vuur een meer en meer uitslaand karakter. Met man en macht werd al het meubilair van de benedenverdieping naar buiten toe gesleept. Terwijl de bovenverdieping inmiddels al niet meer bereikbaar was. Omringd door alle geredde spullen werd buiten vol afschuw het verterende vuur geobserveerd. Tot na een half uur eindelijk de brandweer arriveert. Toen na ruim een uur blussen het sein ‘brandmeester’ werd gegeven was de benedenverdieping, gelukkig, nog grotendeels intact. De bovenverdieping van het familiehuis werd echter onbewoonbaar verklaard. We schrijven 19 december 2018. De dag dat voor Sandro en zijn familie alles letterlijk vanaf de grond weer moest worden opgebouwd. Na familieberaad tussen Sandro, zijn moeder, zijn alarmerende broer en hun zus met haar baby, die met z’n allen in het huisje van zijn moeder woonden, bleek 24 er zo een-twee-drie geen echte oplossing paraat. Zo goed en zo kwaad als maar enigszins mogelijk was werd de benedenverdieping voorlopig ingericht voor bewoning door het hele gezin. Na telefonisch overleg met zijn werkgever kreeg Sandro twee hele dagen vrij. Maar ook daarna lukte het hem niet om zijn werk als leerling-kok weer op te pakken. Diverse hulporganisaties beoordeelden de situatie van het huis en het gezin. Maar vragen voor noodhulp werden afgewezen. Door het uitzichtloze karakter van zijn nu wel erg beperkte leefomgeving besloot Sandro een paar maanden bij een mattie te gaan logeren. Toen ook dat niet heel erg soepel meer verliep, trok Sandro weer bij zijn moeder en overige familieleden in. In het nog steeds half afgebrande huis. Waar het hele gezin, tot op heden, op het beperkte oppervlak van de benedenverdieping bivakkeert. In oktober 2017 ontmoeten wij Sandro voor het eerst. Na afloop van een filmavond die als onderdeel van de allereerste Pride Month Suriname in Theater Unique werd georganiseerd. Het was één van de laatste avonden van de inventarisatiereis van Stichting Sanjay Ganpat Brouwer naar haar doelgroep in Suriname. Die toen nog werd omschreven als ‘de LHBT+ en Hivpositieve community in Sranan’. We rookten na afloop van de film een peukje buiten. Want ja, dat deden we toen nog. En omdat mijn shagje met een tipje draaien blijkbaar verdacht veel leek op het draaien van een joint, kwam Sandro van de overkant van de straat naar ons toe. “Hallo, wat draai jij daar?” “Hallo. O, dit? Dit is een shagje. Dacht je dat het een jointje was?” “O, nee hoor. Ik dacht, gewoon.” Er werd gelachen en er volgde een gesprekje over hoe de film ervaren was, hoe Sandro heette en met wie hij naar de filmavond gekomen was. Na te hebben afgesproken elkaar op FB te zullen vrienden (ik: “FB? Wat is dat?” Sandro: “Facebook.” Ik: “AH, natuurlijk. Dank je wel.”) verdween Sandro met zijn matties in de nacht.
27 Online Touch Home