’s Avonds terug in ons appartement bespraken we de ontmoeting met als referentiekader de dagopvang van Foundation Chances for Life. Een organisatie die verschillende groepen minderbedeelden, door hun familie verstotenen en/of nog veel erger opving, in haar vrij toegankelijke Safe Space. Een ruimte om te chillen, een bord eten te nuttigen, de was te doen, te kunnen baden. Voor medische hulp en persoonlijke assistentie en raad en daad voor elk denkbaar probleem. Een plek waar we zo van onder de indruk waren geraakt, door het tastbaar worden van situaties waarover je in het beste geval alleen maar hoort, dat we alle mogelijkheden voor het kunnen bieden van hulp aan deze organisatie als stichting wilden onderzoeken. Omdat in het allerergste geval ook Sandro (misschien?) gebruik van dit soort plekken zou moeten maken. We werden FB-vrienden en hielden zo en nu via Messenger contact. Waarna we elkaar opnieuw troffen in oktober 2018, tijdens de tweede reis van de stichting naar Suriname. Hij kwam naar ons toe en eerlijk is eerlijk, ik herkende hem bijna niet. Keurig kort geknipte haren, in plaats van de dreads het jaar ervoor. Ook keurig in de kleren en een uitstraling die etaleerde dat het goed met Sandro ging. Veronderstellingen die in een leuk gesprek werden bevestigd, waarbij o.a. door Sandro over zijn werk als leerling-kok in een casinokeuken werd verteld. Positief verrast door Sandro’s succesverhaal wezen we hem op de informatiemiddag voor ons nieuwe project Mi Switi Pink Sranan. Een interactief foto- en verhalenboek dat we het jaar erop wilden realiseren. Wat met een eigen Facebookpagina zou worden aangevuld. Een project waarbij de eventuele inkomsten onder de maximaal vijf deelnemers zou worden verdeeld. Een idee dat bij Sandro in zulke goede aarde viel, dat spontaan besloten werd om mee te willen doen. Na bij thuiskomst in Nederland eerst te worden opgeslokt door het schrijven van rapporten was het eerstvolgende dat we weer van Sandro hoorden het vreselijk nieuws dat hun huis was afgebrand. Oké, no spang. Denk maar even helemaal aan jezelf en niet aan Mi Switi Pink Sranan. Het project ging met de nodige hobbeltjes van start, waarbij voor Sandro’s afwezigheid de nodige alternatieven werden bedacht. Uiteindelijk bracht het moeten uitstellen van de publicatie van het foto- en verhalenboek tot ergens in 2020, ons in oktober 2019 voor de derde keer bij elkaar. Een ontmoeting met als resultaat het volgende interview. Kun je kort samenvatten hoe jouw leven er twee jaar gelden uitzag, toen wij jou voor het eerst ontmoeten? Toen werkte ik al drie jaar als leerling-kok in de keuken van het Golden Tree Hotel & Casino. Ik zag dat veel van mijn leeftijdsgenoten veel op straat rondhingen. Sommige gingen tippelen en sommigen gebruikten drugs. Ik had zelf echter geen zin om elke dag niet verder dan dezelfde dag te denken, wat ik veel van hen zag doen. Daarom besloot ik liever een vast maandsalaris te willen verdienen, met meer zekerheid, door het zoeken naar een vaste baan. Zo werd ik leerling-kok, op aanraden van mijn moeder. En omdat ik elk jaar iets meer in de keuken mocht gaan doen, werd het werken ook steeds leuker. En toen we jou het jaar erop opnieuw ontmoeten. Was er toen veel veranderd in vergelijking met het jaar ervoor? Nee niet echt. Ik was nog steeds lekker aan het werk en had ook wel toekomstplannen. Misschien in de toekomst een eigen zaak en steeds meer voor mezelf gaan zorgen. Misschien op den duur ook een eigen huis. En niet alles nu meteen, maar rustig stap voor stap. Elk jaar mijn eigen leven/situatie een stukje beter maken. Meer hoefde ik ook niet. Ik was echt happy met hoe alles toen ging. 25
28 Online Touch Home