Free Future Magazine - 2023 13 vieze kleren.” Op zich al erg genoeg natuurlijk, maar de situatie werd zelfs nog erger toen zijn ouders gingen scheiden. “Mijn moeder werd depressief en haalde ineens allemaal huisdieren in huis, die vervolgens net als wij werden verwaarloosd.” Van kwaad tot erger Jeroen en zijn broers werden meerdere keren gedwongen om te verhuizen. Van hun moeder naar hun vader en vervolgens weer terug. “Bij onze vader in huis ging het namelijk ook absoluut niet. In het begin leek het heel even beter te gaan, maar op een gegeven moment begon hij ons te mishandelen en dat ging echt van kwaad tot erger. Daarna kozen we er - na tussenkomst van jeugdzorg - zelf voor om terug te gaan naar onze moeder, haar nieuwe partner en ons inmiddels geboren halfzusje.” Niet de beste keuze, zo bleek, want daar belandden ze eigenlijk weer in precies dezelfde situatie als voorheen. “Het heeft uiteindelijk tot mijn vijftiende geduurd tot ik op school werd gekoppeld aan een vertrouwenspersoon aan wie ik mijn verhaal toevertrouwde. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik in een kamertrainingscentrum werd geplaats, waar ik kon beginnen aan het opnieuw opbouwen van mijn leven. Voor de grap zeg ik weleens dat ik vijftien jaar achterloop in mijn ontwikkeling, maar in principe is dat wel precies waar het op neerkomt.” Zelfs zo kort samengevat klinkt het al als een ontzettend heftig verhaal, maar de werkelijkheid was natuurlijk nog stukken heftiger. Gelukkig vond Jeroen een uitlaatklep die hem niet alleen door de laatste paar zware jaren thuis heen sleepte, maar die hem ook in de rest van zijn leven heeft geholpen. “In de eerste of tweede klas van de middelbare school konden we verschillende workshops volgen en zo belandde ik in een workshop breakdance. Hoewel ik daarvoor nooit echt had gesport of gedanst, wist ik tijden die workshop meteen: dit is mijn ding!” Thuis aankomen met de vraag of hij breakdancelessen mocht gaan volgen was echter geen optie. “Vandaar dat ik zelf online heb gezocht naar een dansschool waar ik lessen kon volgen. Geld voor die lessen had ik natuurlijk niet, maar pas na een half seizoen ontdekten ze dat mijn lessen niet werden betaald.” Nu zou je misschien verwachten dat dit aanleiding zou zijn voor mensen om verder te informeren naar zijn situatie. “Toch vreemd, zo’n jong knulletje dat elke week komt dansen, maar nooit ouders bij zich heeft, lijkt mij. Maar nee hoor, het enige wat ik te horen kreeg was dat ik niet meer terug hoefde te komen. Gelukkig huurde vlak daarna een moeder van een andere jongen uit die dansklas een zaaltje waar hij met vrienden kon dansen en hij vroeg mij om daar ook aan mee te doen. Ik kon dus alsnog blijven dansen.” ‘Het blijft mijn passie’ En dat stopte niet toen hij op zijn vijftiende uit huis ging. “Vanaf dat moment ben ik mijn eigen lessen gaan betalen en op mijn achttiende werd ik gevraagd om les te gaan geven. Lang verhaal kort: ik gaf les, deed mee aan wedstrijden, zowel solo als in een groep en werd in 2014 zelfs Europees Kampioen breakdance. Hoewel mijn ouders nooit enige interesse in mijn dansen hebben getoond, kreeg ik toen ineens via Facebook Messenger een berichtje van mijn moeder om mij te feliciteren, maar daar kon ik niks mee. Ik heb nu verder ook helemaal geen contact meer met mijn ouders.” Tijdens zijn studie runde Jeroen zelfs nog een paar jaar zijn eigen dansschool, maar dat bleek uiteindelijk niet met elkaar te combineren. “Ik heb gekozen voor mijn studie en ook al staat het dansen daardoor op een wat lager pitje, het blijft altijd mijn passie… mijn gevoel van vrijheid!”
14 Online Touch Home