14 Free Future Magazine - 2024 Column Heb je nog hoop? Het antwoord op deze vraag verschilt natuurlijk afhankelijk van de persoon aan wie je de vraag stelt. Onlangs kreeg ik een antwoord dat me bijzonder raakte. Misschien niet eens zozeer door het letterlijke antwoord, maar meer door de manier waarop het antwoord gegeven werd. Enkele weken geleden was ik met een groep in Jordanië. We vlogen over de heuvels achter Haifa in Israël en zagen de rivier de Jordaan kronkelen door het droge landschap. De Dode Zee glinsterde in het zonlicht. Her en der tussen de bergen zag je groene plukjes rondom nederzettingen. Ik dacht: aan de pracht van de natuur kun je niet zien dat mensen elkaar verschrikkingen toebrengen. We landden in Amman en spraken in de dagen die volgden tal van mensen; van Schriftgeleerde tot patriarch, van wetenschapper tot activist. Iedereen vertelde vanuit zijn eigen invalshoek. Veel gesprekken gingen over de gruwelijkheden die plaatsvinden in het Midden Oosten, nu, maar ook in alle jaren daarvoor. Wat mij bijbleef is dat je zelfs feiten heel verschillend kan uitleggen als je ze vanuit een ander perspectief beleeft. En hoe kom je tot oplossingen als de zienswijzen onoverbrugbaar lijken? Het uitblijven van een oplossing leidt tot enorme ellende en tragiek in het Midden Oosten en zorgt voor ongelooflijk veel slachtoffers en grote trauma’s. Schoorvoetend vroeg ik een jongeman van begin twintig, wiens ouders ooit gevlucht waren, of hij hoop had dat het ooit een keer goed zou komen? Of hij dacht dat hij ooit weer vrij zou zijn om te reizen, om te wonen waar hij wil en zijn kinderen veilig op te zien groeien op een gelukkige plek? Kortom, of hij hoop had? Hij keek me aan met een grote glimlach die zijn hele gezicht deed stralen. Hij dacht na terwijl zijn glimlach nog breder werd. Hij schudde zijn hoofd en zei nee. Hij had geen hoop. Teddy Vrijmoet Directeur-bestuurder van de Lindenberg Gedichten van leerlingen In elke kamer staat hij, die ene meneer. De meneer die iedereen helpt maar nooit geholpen wordt, want niemand ziet hem. Hij is doorzichtig. Hij biedt inzicht, licht en warmte, maar zelf voelt hij dat nooit. Pas als hij breekt, wordt hij gezien. Maar dan is het te laat, dan wordt hij vervangen. Hij beschermt iedereen, maar wie beschermt hem? Hij is nooit alleen, maar iedereen kijkt door hem heen. Ik heb zolang op je gewacht. Op je ogen en je lach. Ik was benieuwd naar je persoonlijkheid. Alleen was het zo'n saaiheid. Eindelijk was je daar. Je had vrolijk krullerig haar. Ik mocht je in mijn armen houden. En ik begon meteen van je te houden. Ik kon nog even niet met je spelen. Vasthouden begon te vervelen. Na drie jaar kwamen ze erachter. Ik moet voor eeuwig wachten. Je stem zou ik misschien nooit horen. Veel kansen gingen voor jou verloren. Spelen met mij wou je niet. Papa was degene die jouw aandacht geniet. Toch bedachten we een spel. In mijn hoofd was het een drukte van jewel. Eindelijk kon ik met je spelen. En nu zit je al op school. Nou het ging snel hoor. Ze kwamen met het goede nieuws. Je krijgt een spraakcomputer dat is nieuw. Zoveel deuren gingen open. En toch blijf ik hopen. Hopen dat ik je hoor… ooit.
15 Online Touch Home