loopbaan Te voet zijn we onoverwinnellijk Jan Fokke Oosterhof (1975) is ondernemer, extreemsporter, avonturier, schrijver, spreker, expeditieleider, poolreiziger en… loper. Om te aarden en het hoofd leeg te krijgen, gaat hij lopen. Liefst lang, conform het adagium van Kierkegaard: ‘I have walked myself into my best thoughts, and I know of no thought so burdensome that one cannot walk away from it.’ De titel van zijn laatste boek is dan ook Rennen voor je leven. Een column over ‘te voet gaan’, wandelend of rennend. Waar te beginnen? Lopen is belangrijk voor mij. Zeker nu. Twee weken geleden is mijn leven zoals ik het kende als een kaartenhuis in elkaar gestort. De aanleiding laat ik in het midden, maar kort gezegd: de muren die ik van jongs af aan had opgebouwd zijn ingestort en pijn en verdriet uit mijn jeugd dienen zich aan. Onvermijdelijk. Gelukkig is er dan lopen. Zwerven, dwalen en trailrunnen. Zeker nu ik niet lekker in mijn vel zit, kies ik voor de trail. John Muir zei treffend: ‘The mountains are calling and I must go.’ Ondanks mijn verdriet, kies ik ervoor mijn deur te openen en te vertrouwen dat struinen me goeds brengt. Keer op keer is lopen goed voor me. Het is een backdoor, een escape route. Door stap voor stap verbinding met de aarde te maken, raakt dat gekke, drukke, volle hoofd leeg en kom ik terug bij mijn gevoel. Ik snap als hardlooptrainer goed de helende werking van running therapy. Met bijna 1.000 hardloopwedstrijden is hardlopen een rode draad in mijn leven. Ook was het een manier om pesters van het lijf te houden. Inmiddels is het mijn werk, een loopbaan. Lopen op polen, in bergen, door nachten, op de Chinese muur, met mensen met een beperking, door woestijnen, maar liefst fast packing met mijn vriendin: met lichte bepakking, zelfvoorzienend, hardlopend grote afstanden overbruggen. Spiritueel reizen, minimalistisch, steeds benieuwd wat er achter de volgende bocht ligt. Zo komt vanzelf de vraag boven: waarom lopen? Zijn we er dan zo goed in? Als extreemsporter heb ik mij erin verdiept en constateer dat wij de meest dodelijke loper op aarde zijn. Christopher McDougall zet het uiteen in zijn boek Born to run. De eerste reden is dat wij sneller, méér zuurstof kunnen opnemen dan alle andere zoogdieren. Dieren op vier poten zijn gebonden aan een ritme van één ademhaling op één stap. Wij lopen eerder in het ritme van twee ademhalingen op één stap. Wij kunnen dat omdat we rechtop lopen. Als dieren rennen, klotsen de ingewanden op en neer en bij ieder stap duwen de voor- en achterpoten die bij elkaar komen, de longen leeg. Dieren zijn zo gebonden aan dat ritme van één op één. De tweede reden is dat wij de best-gekoelde lopers zijn. Wij zweten over ons hele lichaam en raken zo onze warmte kwijt. Ik zie het aan mijn hondje dat weliswaar vele malen sneller rent dan ik, maar binnen de kortste keren moet koelen door met de buik in een plas water te gaan liggen. Ze zweet enkel via tong, longen, pootjes en in mindere mate via de (behaarde)buik. De derde reden is dat we uitstekende nekspieren hebben waarmee we altijd onze prooi in de gaten kunnen blijven houden. Zo lang we die maar uit de schaduw blijven jagen, winnen we uiteindelijk. Het is maar dat je het weet. Jan Fokke Oosterhof Het gepelde land Merwede Stad en land hebben historie en toekomst. Daartussenin verandert er van alles. Dan gaat er van alles overhoop, dan wordt het land gepeld. Dichtbij het centrum van Utrecht gaat een bedrijventerrein veranderen in de meest duurzame woonwijk van Nederland. De stad Utrecht is een van de snelst groeiende van Nederland, vooral te danken aan de ontwikkeling van Vinexwijk Leidsche Rijn. Volgens prognoses zal de stad tot 2040 groeien met nog eens 100.000 mensen tot ruim 450.000 inwoners. Waar laat je al die woningzoekenden, terwijl de stad zo ongeveer tegen zijn gemeentegrenzen aanloopt? De woningnood is groot. Een mogelijkheid tot verlichting is dichtbij de binnenstad gevonden. Of beter: in een gebied dat onderdeel gaat worden van het vergrote centrum van Utrecht. Niet ver van het station zal op een bedrijventerrein langs het Merwedekanaal een nieuwe woonwijk verrijzen. Markant mag je de plannen noemen, want niet alleen zal woonwijk Merwede superduurzaam en -leefbaar worden, tegelijk supervol, want nergens in de stad zullen straks zoveel mensen (12.000) op een kluitje bijeen leven. Duurzaam wil de wijk zijn door de auto te bannen. Er komen aan de rand parkeergarages met daarin veel ruimte voor deelauto’s. De woningen krijgen van alles aangemeten om zo energieneutraal mogelijk te zijn: zonnepanelen, beplante daken, driedubbele glasisolatie en een verwarmingssysteem met behulp van ondergrondse warmte-koudeopslag. In de wijk zelf wandelen en fietsen de inwoners door een 52 parkachtige omgeving van binnentuinen waaromheen de appartementen staan in een ongekende variatie van bouw stijlen en -hoogtes; vijf, zes, zeven woonlagen tot een paar woontorens aan de rand. Die wisselende hoogtes, in combinatie met het vele groen brengen lucht in het gebied, geven het idee van een coulisselandschap. En tegelijk is er ruimte voor creatieve bedrijven, horeca en cultuur, passend bij een intens stedelijke sfeer. Zal het gaan lukken? Scepsis is er. Veel te veel mensen bij elkaar, vergroting van de parkeerdruk in omliggende wijken en weerstand tegen hoogbouw, want niemand wil in een woontoren: dat zijn tegenargumenten. De komende jaren zal toekomstwijk Merwede regelmatig de nieuwskolommen halen, alleen al vanwege de ambitie om superstedelijk wonen te verbinden met gezond en duurzaam leven. Wandelen Op www.wimtenbrinke.nl staat een wandelroute die het Nieuwe Centrum van Utrecht laat zien en die ook langs de toekomstige woonwijk gaat. Daar zie je hoe enkele stukjes al zijn ingevuld, maar dat de grote groei nog moet beginnen. Wim ten Brinke
53 Online Touch Home