weer op straat – dat is iets van saamhorigheid die er voorheen niet was. Voorheen was er vooral drukte en stress. Er is meer rust in mensen. Wel ook zorgen, maar ook rust in de omgangsvormen en in het meer oog voor elkaar hebben… Als ik klanten spreek en zeg dat iets mij nu niet uitkomt, snapt iedereen dat nu meteen volkomen. Terwijl voorgaande jaren als ik belde om een afspraak te verplaatsen bijvoorbeeld, dan voelde ik daar net iets meer weerstand bij. Nu is er meer rust. Mensen zijn meer genegen om meer rekening met elkaar te houden. Ook op straat: mensen houden afstand, mensen lopen om je heen of je loopt zelf om mensen heen en dan krijg je een knikje van herkenning. Dat soort dingen bedoel ik… Ik ervaar dat als heel prettig. Niet dat ik zeg ‘er moet ieder jaar maar Corona komen’, want het heeft voor heel veel mensen ook veel consequenties. Ik verwacht dat er in het najaar heel wat bedrijven zullen omvallen en dat zal voor veel mensen consequenties hebben. Maar het effect dat het nu heeft, die rust die er in mensen is gekomen, die vind ik heel positief... [Het stoorde me] misschien niet, maar je gaat in de race mee. Als iedereen holt moet je zelf ook meehollen. Nu is de wereld een beetje tot stilstand gekomen en dan hol je zelf ook niet meer door. Ik was ook iemand die hard kon hollen – zeker in de periode januari tot maart. En het is niet zo dat ik nu minder heb gedaan dan andere jaren. Ik heb juist meer werk gedaan dan voorheen, maar wel met meer rust. Microstory: Het zeilbootmoment Verteller: PS09 man, 28 jaar, consultant, samenwonend Als ik sowieso denk aan deze Coronatijd, dan waren er momenten dat ik het heel erg vond. Maar er waren ook momenten waarop ik dacht; ‘wat bijzonder dat alles eigenlijk even wegvalt nu’. Dat er veel meer ruimte was. […] … ik realiseerde me ineens ook dat ik zoveel onderweg was. Ik woon in X en dan naar A, naar B, naar C, D, E en dat dan een hele week lang. En soms naar twee uithoeken op een dag. Dat zette me wel heel erg aan het denken. Oh wat was ik toch steeds aan het rennen, vliegen en hollen. Deze gebeurtenis die als een stop in de tijd voelde gaf in een keer heel veel ruimte ook. Weinig sociale druk en ook qua opdrachten dat ik ruimte kreeg om te denken van; ‘Hee waar was ik nou eigenlijk mee bezig?’ Dus ook meer ruimte om te reflecteren. We zien ook een verlangen naar rust. Het werd door 19 vertellers genoemd als iets wat zij zeker wilden meenemen uit deze tijd: 34
35 Online Touch Home