want ik wil dat haar ontwikkeling gewoon doorgaat. En inmiddels zijn we ook in relatietherapie…. Er zijn veel dingen die corona overhoop heeft gehaald. En tegelijkertijd denk ik: dat is ook goed; dat moet er allemaal zijn. Misschien moet ik in bepaalde manieren volwassen worden: structuur, goed voor mezelf zorgen, niet altijd dienend zijn naar anderen – dat moet ik ontzettend leren. Terwijl mijn normale werkstructuur ervoor zorgde dat ik op mijn werk deed wat ik moest doen én even rust voor mezelf kon hebben. Nu heb ik dat allemaal niet…. Nu denk ik: waarom kán ik die dingen allemaal niet? Dat voelt zó … Ik zie anderen prima gaan, waarom gaat het bij mij allemaal wat minder? Microstory: Stoppen met werken of doorgaan? PS20, vrouw, 65 jaar, werkzaam als docent. Gaandeweg vroeg ik me steeds meer af; ja, ik moet nog een jaar en dan ga ik met pensioen. En ja hoe gaat dat dan? Blijft die Corona? Ga ik nog wel weer aan het werk? Het gevoel van mijn leerlingen niet direct los willen laten maar gaandeweg de weken ben ik me wel steeds meer gaan realiseren dat ik heel graag na deze periode nog een stapje zou willen zetten met mijn echtgenoot. We zijn sinds een jaar of twee uit een best pittige situatie uit het bedrijf van een van mijn kinderen en mijn man. Net de boel weer een beetje in touw gezet. En ja… en nu dit. En hoe ga ik mijn gevoel daar dan in bepalen? Wat wil ik nog wel en wat kan ik niet? Dat vind ik wel heel erg lastig; school vraagt best dingen van je. Aan de andere kant zijn ze ook best heel begripvol dat ik niet zal komen werken met mijn [onderliggende ziekte]. Tot aan de grote vakantie is als we vanaf 1 juni weer opengaan nog vijf weken. Maar als ik die weken voorbij ben dan heb ik intussen 18 weken thuisgezeten. En ja, ik begin er steeds meer naar te neigen dat ik eigenlijk wel een regeling zou willen voor het laatste jaar. Laat het hier maar eindigen. Maar dat is ook een dubbel gevoel naar de leerlingen toe met wie ik het graag goed wil afsluiten. Ik merk dat ze me ook erg nodig hebben. Daar worstel ik mee. Het is lastig, maar het is ook een heel verdrietig gevoel. Aan de ene kant krijg ik steeds meer rust. Ook omdat ik al een tijd onder behandeling ben bij een klassiek homeopaat waar ik veel baat bij hebt. Maar in het begin vliegt het je wel aan dat je denkt; ‘o gut, als ik het maar niet heb, als ik het maar niet krijg’. Daar begin ik zo langzamerhand wel wat rustiger in te worden. Maar het gevoel is wel; ‘hoe ga ik dit afsluiten?’ Verdrietig, maar ik ben er ook wel klaar mee, met het werken op school. Dat ik denk er zijn nog heel veel andere dingen in mijn leven die ik ook graag zou willen doen. Mijn eigen creatieve dingen, dàt…. 37
38 Online Touch Home