me door! Ik kon ze niet eens meer opnemen. Toen kwam de uitvaartwereld in mijn gedachten voorbij, maar ik kwam nóg geen steek verder en was ook vooral aan het genieten met mijn tweede dochtertje. En we hadden net een huis gekocht. Het ging dus aan de ene kant allemaal goed, maar qua werk schoot het niet echt op. Toen zei iemand: ‘Waarom ga je niet gewoon in het onderwijs?!’ Voor mij was inmiddels wel duidelijk: die hele Communicatie, ik ben er klaar mee! Ik wil iets persoonlijkers; werk dat in het hier en nu is. Ik zoek meer betekenis in mijn werk en dat lukt me niet in dít werk. Toen dacht ik: dat onderwijs is wel praktisch, daar worden veel mensen gezocht. Mensen zeiden ook tegen me: ‘Dat zie ik jou wel doen.’ Dus ik ben een crash course gaan doen: ik heb een week meegelopen op een basisschool, nét voor corona. Dat vond ik leuk, maar ik vind best veel dingen leuk en ik houd ook van nieuwe dingen. Dus ja, het gaf me energie, ik was het huis weer uit en ik leerde weer dingen. Maar het ging allemaal heel snel: ik moest in een week een assessment doen om te kijken of ik geschikt was, ik hoorde dat ik was geslaagd, dat ik door mocht en moest meteen ja of nee zeggen. Ik vond het leuk dat ik door mocht, maar ik had toch eigenlijk geen idee. Dus zei ik maar ‘ja’, want anders zou die kans voorbijgaan. En toen kwam corona. De scholen gingen dicht en dat traject stopte. Dus kwam ik wéér tot stilstand. Ze kwamen wel met een alternatief, maar ik kon ook kiezen voor een langzame variant. Toen koos ik voor de langzame variant, omdat me dat meer tijd gaf om te vóelen. En ik voelde eigenlijk helemaal níets bij dat onderwijs, merkte ik toen die ene week een beetje was weggezakt. Ik voelde er níets bij. Inmiddels stond ik al wel driekwart jaar ingeschreven bij een school voor uitvaartbegeleiding. Die opleiding was ook door corona uitgesteld, daar kon ik begin juli mee starten. Ik merkte dat ik daar enorm naartoe ging leven. En er gebeurde een aantal dingen in die richting; ik kwam mensen tegen die in die branche werken, we hebben vorig jaar en het jaar daarvoor ook zelf dingen meegemaakt… Ook in die kant. En ik merkte: ik krijg daar allemaal ideeën en beelden over; het ging stromen! Ik zat op de fiets en dacht: straks als [dochter] naar school gaat en ouders komen in de kas vertellen was ze doen, dan kan ik vertellen over dat werk. En misschien is er dan een kindje in de klas die zoiets heeft meegemaakt en kan ik dan een gesprek voeren met zo’n klas – over de dood en wat dat is… Het gíng maar door in mijn hoofd. Ik merkte: dit klópt; dit pást. En toen werd ik heel rustig. Dus vanuit een soort impasse. Ik ging ook tegen mensen zeggen: ‘dit ga ik dóen’. Terwijl, bij het onderwijs had ik dat helemaal niet. En natuurlijk sta ik nog steeds aan de vooravond ván en ik denk nu dat ik de komende tijd toch een paar dagen per week in mijn oude vak ga werken, omdat ik ook gewoon een inkomen wil hebben en het goed is om weer wat te gaan doen. Ik vind dat fijn, maar ook verwarrend en spannend. Omdat ik dan weer even in de oude wereld zit, terwijl ik naar een nieuwe wereld toe wil. Dat ís het… 40
41 Online Touch Home