niet het risico lopen dat je, doordat je nu geen contact had, je door wat er buiten gebeurt, toch een soort nasleep zou krijgen die het niet waard is om kinderen daar met plezier te laten voetballen. Ja, dat heeft ons toen wel een tijdje beziggehouden. Nu denk ik ‘waar gíng dat over’. Maar door de angst rond Corona…. en de angst rond hoe ga je dan met elkaar om… Mijn kinderen zijn daar uit gegaan, maar het is nog redelijk lang doorgegaan. De politie kwam af en toe kijken en wij keken dan gefascineerd: wordt de groep nu uit elkaar gehaald of niet? De ene keer leek het van wel, de andere keer niet. Maar goed, wij hebben dus uiteindelijk de keus gemaakt: niet doen! Daar heb ik vanuit die beeldvorming ook geen spijt van gehad. Maar ik merk wel dat de jongens daarvoor nog sportief waren en buiten kwamen. Daarna kwamen ze wel in de riedel van ‘ik ga op m’n gat zitten en ik ga gamen.’ Dus het was wel een soort omslagpunt. Want wat blijft er dan over: een half uurtje met elkaar de bal omhooghouden, volleyballen; voor een wandelingetje krijg ik ze niet meer mee. Racefietsen vinden zij ook niet leuk. In het weekend konden we nog wel wat bedenken, maar door de weeks zaten zij veel meer binnen dan mijn partner en ik. Dat was wel de consequentie….We waren daar druk mee in die tijd… Elkaar niet kunnen knuffelen, afstand moeten houden, werd door 11 vertellers genoemd als iets wat zij zeker niet wilden meenemen naar de toekomst, vaak in relatie tot angst om de ander te besmetten 50
51 Online Touch Home