4.4 BETEKENISSEN IN ZIEKTEVERHALEN In totaal spraken we met 7 vertellers die zelf corona hadden gehad of direct met corona waren geconfronteerd doordat een dierbare corona had. Uit nieuwsgierigheid naar wat de impact daarvan was op hun beleving, bespreken we deze verhalen hier ook apart. Ook in deze verhalen zien we terugkerende betekenissen: • Angst – zeker in de eerste periode was er weinig duidelijk over de precieze besmettelijkheid, het verloop en wie er het meest bevattelijk voor zouden zijn. Dat bracht angst met zich mee, vaak ook regelrechte doodsangst. • Verhalen van vier van de zeven vertellers raken aan vertrouwen dat het wel goed komt. • Verhalen van zes van de zeven vertellers raken aan persoonlijke transformatie als gevolg van de (doods)angst. Die kan variëren van zich realiseren dat het werk niet meer past of juist heel goed past; zich realiseren waar het eigenlijk om gaat in het leven (het kleine); zich realiseren wat de eigen kracht is. We geven een voorbeeldverhaal. Het illustreert zowel angst, vertrouwen als transformatie. Microstory: Heb ik het virus? PS02, vrouw, 48 jaar, coachingspraktijk, gezin met kinderen. Het is dinsdagavond, 17 maart. Ik loop een klein rondje met mijn buurvrouw, een rij auto’s tussen ons in. Op veilige afstand, vertelde ze dat haar zoon net uit Italië was thuisgekomen. Ik schrok en zei: “het spijt me maar het lijkt me beter dat we nu niet samen zijn.’ Achteraf was ik gevaarlijker voor haar dan zij voor mij. Na thuiskomst doe ik met mijn dochter en mijn man een spelletje Rummikub. Lang geleden dat we zomaar door de week een spelletje deden. We genoten ervan en maakte grapjes dat dit wel het dieptepunt is in mijn puberdochters leven: een spelletje met je ouders doen. Ineens, heel snel, krijg ik overal spierpijn en pijn in mijn rug. Op zoek naar een thermometer, natuurlijk nergens te vinden. En dan: 37.9 verhoging. Ik schrik! Het zal toch niet waar zijn? Ik durf er niet aan te denken, ben bang dat ik Het heb, en val verkrampt in slaap. Minuten en uren en ochtenden, middagen en avonden lig ik in mijn bed. Twee weken koorts, benauwd en hoesten. De koorts gaat van hoog naar laag en weer naar hoog. Elke keer als ik de temperatuur opneem ben ik bang dat het weer hoger zal zijn. Ondertussen komen de beelden van de wereld om mij heen mijn slaapkamer binnen. Ernstig zieke mensen die liggen te stikken in de ziekenhuizen, doden. Ook jongere mensen en zelfs een meisje van 16 jaar sterft in Parijs. Vooral nu ik ziek ben groeit de machteloosheid en de angst. Ik ben zo bang dat ik niet genoeg adem zal hebben. Gedachten als: “heb ik het virus? Word ik straks opgehaald door een ambulance met mensen in plastic pakken en moet ik dan op mijn buik in het ziekenhuis liggen? 55
56 Online Touch Home