voor hem opstond en zei: ‘Ik ga kijken of ik hem kan helpen.’ Die kwam met de toetsen hier thuis en zei: ‘Als jij niet naar school komt, kom ik bij je thuis.’ Zij ging met hem aan de keukentafel zitten, zodat hij zijn toets kon maken. Zo heeft hij toch dingen kunnen leren. Want dat kon hij wel! Voor mij gaat dit verhaal vooral over gezien, erkend en herkend worden. Microstory: Werken in het ziekenhuis PS25, vrouw, 45 jaar, afstudeerfase HBO-V, stagiaire ziekenhuis. Samenwonend. Ik ben een 45-jarige stagiaire. In normale situatie hebben afdelingen en mensen daar al moeite mee. Hoe ga je daarmee om? Ik ben geen stagiaire van 20 jaar die je en moet leren wat het vak is en die je moet leren hoe je met patiënten moet praten of over een bepaalde levensvisie. Mensen hebben soms moeite mee om in te schatten; wat zij mij wel en niet moeten leren en wat ik wel en niet kan doen. Toen de crisis kwam en de spanning hoger werd escaleerde dat in mijn geval. Ik ben natuurlijk ook goedgebekt. Ik pik ook niet alles. Dat kwam dan soms tot botsingen met collega’s op de werkvloer. Waar ik tegenaan liep was toch ook wel een stuk racisme. Ik heb er zelf eigenlijk niet zo heel veel mee van doen gehad tot nu toe. Ik ben eerlijk gezegd vaker gediscrimineerd als vrouw dan als buitenlander. Maar je krijgt toch te maken met bekrompenheid van mensen. Als je als nieuweling binnenkomt in het ziekenhuis wordt van je verwacht dat je je aan iedereen voorstelt. Doe je dat niet, dan ben je arrogant. Vergeet je iemand, dan gaan ze niet meer tegen je praten. Dus ik denk dat er iets mis is gegaan met hoe ik de eerste keer ben binnengekomen. Niemand vraagt wat. Iedereen denkt dat ik uit China kom. Dan vragen ze aan mij; ‘waarom eten jullie (dat ben ik) van die smerige dingen, daardoor worden wij nu ziek!’. Ik had een foto van mijn partner aan een collega laten zien. Mijn partner is een Nederlandse man van mijn eigen leeftijd. Dan zijn mijn collega’s verbaasd dat hij van mijn leeftijd is en niet een oude man is die mij van internet gevonden heeft. Dat kom ik wel vaker tegen. En dan vind ik het erge dat niemand me iets vraagt maar dat ze wel oordelen en aannames hebben. Daar was ik zo klaar mee, ik was echt boos. En toen ook nog dat gedoe met dat onderzoek. Toen is het geëscaleerd. Corona maakt het nog erger, zal ik maar zeggen. Ja en van school moet ik dan natuurlijk steeds naar mijn eigen houding kijken. Ze kunnen bijna niet geloven dat het zo gelopen is. Vragen aan andere stagiaires of die daar ook last van hebben. Nee natuurlijk niet! Die komen gewoon uit Nederland! Daar heb ik dan dus even geen zin meer in. Weet je, ik vind het misschien niet eens zo erg dat mensen bekrompen zijn. Dat heb ik wel vaker meegemaakt. Maar als ze me opzettelijk pijn gaan doen - en dat idee had ik nu echt - dan neem ik het ze kwalijk en dan trek ik wel echt de grens. Mijn mede stagiaire zei op een gegeven moment dat ik niet uit China kwam maar uit Indonesië. Toen werd er gezegd; ‘oh, ben je ook zo’n inteelt!’ Bleef ik nog rustig. Nog rustig geantwoord. En als school 58
59 Online Touch Home