eigenlijk best blij dat ik geen 40 meer ben. Want nu kan ik denken: ‘dit is wel prettig; misschien kan ik er een enorme knip in geven!’ Ik ken het verhaal van jouw sabbatical. Als ik nog 40 was, zou dat dan waarschijnlijk mijn thema worden. <Als je nu aan de toekomst denkt, wat zie je dan voor je vanuit het perspectief van deze tijd?> Ik denk dat we nog heel lang een anderhalve meter-samenleving gaan zijn, met hier en daar een brandhaard. Ik denk dat we nog heel erg lang voorzichtig moeten zijn, tot er een vaccin is of een geneesmiddel. Daar heb ik niet zoveel last van, omdat ik denk dat we op dit moment manieren vinden om contact te houden waar het betekenisvol is of nodig is. Waar ik me het meest zorgen over maak, is dat de verschillen in onze samenleving heel veel groter worden. Zoals er slachtoffers zijn van de globalisering, zijn er volgens mij ook grote slachtoffers van Corona. Dat zijn de mensen die financieel niet alles kunnen opvangen. Maar ook als ik nu het geluid hoor ‘misschien moeten we de terrassen alleen maar opendoen voor jonge mensen’, dan denk ik: dat is raar als we dat gaan doen. Dat wil zeggen: 50-plus of 60-plus of 70-plus mag niet meer op dat terras…Ik word er echt droevig van dat we zeggen ‘er zijn mensen die minder fit zijn; als die nou gewoon binnenblijven, kan de rest van de wereld wel doorgaan’. Alsof die mensen niet bij de wereld horen! En ik snap het, dat je zegt dat de ziekenhuizen allemaal over beschermingsmiddelen moeten beschikken. Maar dat je dan tegen de verpleeghuizen zegt ‘je moet je maar even redden’, dat vind ik te droevig voor woorden. Omdat daar de mensen zouden zitten die geen geld meer zouden opleveren en alleen maar geld zouden kosten. Daar gaan mensen echt dood van eenzaamheid! Dat is voor mij wel een zorg. Zijn wij in staat om met 17 miljoen mensen te zeggen ‘de wereld is van ons allemaal’. Of zeggen we ‘nee de wereld is van pakweg 12 miljoen. En die andere 5 miljoen moeten zich dan maar binnenshuis redden. En als ik naar mezelf kijk: die anderhalve meter daar vind ik mijn weg wel in. Daar word ik niet meer nerveus van. Wel dat ik de verbanden van vaste groepen mis en op een gegeven moment wil ik hen weer zien. Ik heb een fractie van 7 mensen, we vergaderen via Teams, maar groepsdynamisch is dat niet goed. We zijn goed in staat om de materie te behandelen, maar in de groepsdynamiek gaan we vastlopen. Terwijl dat ook belangrijk is: je moet verbinden, je moet kunnen knetteren en weer bij elkaar komen. En voor familieverbanden geldt dat ook. Als ik bij mijn moeder ben, komen mijn zussen daar niet. Dus wij zien elkaar op dit moment niet. Dat moet niet te lang duren. En dat geldt ook in mijn vriendenkring. Sommige mensen komen hun huis helemaal niet meer uit. Hoe moet dat verder? Dus ik ben op zich positief over mezelf, ik ben nog niet helemaal blij met de samenleving. 91
92 Online Touch Home