48

Suzan Visser (70) Moeder van Jeroen Mijn zoon was een lieve jongen met veel humor. Achteraf hoorde ik dat hij een vriendinnetje had. Ze was nog nooit bij ons thuis geweest, maar we hebben haar later wel ontmoet. Ze vertelde dat hij bij haar ook Jeroen-achtige grappen uithaalde. Zo zei hij op een dag tegen haar: “Kitty, we gaan morgen naar België.” Het meisje was helemaal blij, vertelde het haar moeder en pakte haar spullen. De volgende dag zaten ze samen in de auto en reed hij richting Hoorn. Kitty begreep er niets van. Uiteindelijk stopte hij voor een restaurant, genaamd ‘België’. Zulke grappen maakte hij vaker. Ik heb het aangevoeld ‘s nachts. Ik sliep en werd opeens met een heel vreemd gevoel wakker. Achteraf weet ik zeker dat het op dat moment misging met de auto. Toen ik ’s ochtends wakker werd deed ik de wekkerradio aan en hoorde ik dat er een ongeluk gebeurd was bij het Oudelandsdijkje. Ik dacht nog, als het maar geen bekenden zijn. De hele ochtend was ik er met mijn gedachten niet bij, totdat er twee agenten aan de deur kwamen. Mijn eigen zoon was verongelukt. Op mijn werk werd ik meteen ziekgemeld. Ik hoefde pas weer te komen als ik daar zelf aan toe was. Ik bleef niet binnen zitten, wilde juist naar buiten om te wandelen. Ik woon in Purmerend en heel veel mensen wisten van het ongeluk. De mensen op straat en in de winkels waren ontzettend lief voor me. Sommigen spraken me aan, anderen gaven alleen even een knuffel. Er waren ook een paar mensen die niet zo goed wisten hoe ze met mij om moesten gaan. Die heb ik zelf uitgenodigd op de koffie om met ze te praten. Toen was het weer goed. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Jeroen denk. Hij maakte altijd van die leuke grappen en nu is het heel stil aan tafel. In het begin hoor je zijn voetstappen, of je ziet iemand naar de bus lopen en dan denk je: ‘oh nee dat is hem niet’. Later wordt dát minder, maar ieder jaar in november begint er nog wel iets bij mij te knagen. Dat gaat ongemerkt, maar ik voel me dan helemaal anders. Ik denk dat dat ook altijd zo zal blijven.

49 Online Touch Home


You need flash player to view this online publication