KRITIEK PUNT Het verhaal van een ‘Duvel-doet-al’ KRISTEL DE VREESE Er zijn van die momenten waarop je de negatieve kritiek echt niet kan hebben. Je hebt een ‘kritiek punt’ bereikt en één woord kan dan te veel zijn. Maar net op zo’n punt kan positieve feedback je de vleugels geven om die extra mijl te gaan. Er is kritiek die kwetst en kritiek die kracht geeft: op één theateravond ervoer Kristel De Vreese ze allebei. Ik had altijd al een passie voor theater, dans en zang, met een kleine voorliefde voor musicals. Maar van thuis uit was 'cultuur' een verboden terrein – we waren met zes en als derde spruit moest ik na mijn middelbare school meteen gaan werken. Nochtans ben ik aan de kunstacademie altijd met cultuur bezig geweest, zowel beeldende kunst als zang en muziek. Meer dan eens speelde ik ook mee in schoolvoorstellingen. In de laatste tien jaar heb ik veel negatieve maar ook positieve kritiek gekregen. Negatief is natuurlijk wat je het meest bijblijſt en ook wat je het meest kan raken. Maar ik leer eruit en trek me liever op aan het positieve. Toen zei ik: “Wel, nu doe ik niets meer. Los het zelf op. Mocht ik een Duvel hebben, ik zou op mijn gat gaan zitten en die Duvel opdrinken.” De vervloekte decorwissel Zo weet ik nog dat we ooit, met onze jeugd- en volwassenenwerking zij aan zij, een massaspektakel op poten zetten. De persoon die het stuk schreef, regisseerde en choreografeerde, was ook de 'trekker' bij de jeugdwerking waar ik doorgaans actief was. Om haar te helpen, zou ik ‘madame cour’ zijn: ik moest souffleren en ervoor zorgen dat iedereen langs de courkant tijdig op het podium stond. Maar uiteindelijk deed ik veel meer en werd ik ook regie- en choreografie-assistent. Naast mijn vaste job spendeerde ik uren aan het uitpluizen van de juiste kleding en attributen uit de verschillende periodes, de ondersteuning bij kleding en kapsels, het uitdokteren van de openingsact en het oplossen van allerlei problemen. Eén probleem bleef maar aanspelen: een decorwissel, die maar niet wilde lukken. Tijdens de pre-generale repetitie zit ik dus klaar aan ‘mijn’ kant en ontbrak op een gegeven moment een acteur die op moest. Het was een heel intense week geweest en iedereen liep op de toppen van zijn tenen. Niemand wist waar hij was, dus liep ik naar de loges, die zowel op zolder als in de kelder gelegen waren. De acteur in kwestie bleek helemaal naar boven te zijn gegaan. 12 Herman Waterschoot en Kristel De Vreese Van de hel naar de hemel Ondertussen had de fameuze 'wissel' plaats gevonden en die was wederom niet gelukt. Kom ik dus toe achter de coulissen en hoor ik de voorzitter zeggen: “Waar is madame cour? Die moet wel op haar plaats blijven staan hé, en niet gaan lopen.” Ik was op dat moment in alle staten want had al de meeste problemen in het hele stuk opgelost. Zelfs de acteurs kwamen bij mij om raad te vragen en hun zegje te doen, omdat de regisseur geen tijd nam voor hen. Toen zei ik: “Wel, nu doe ik niets meer. Los het zelf op. Mocht ik een Duvel hebben, ik zou op mijn gat gaan zitten en die Duvel opdrinken.” De spelers in de coulissen gaven me groot gelijk. Meer zelfs: nog geen vijf minuten later komt één van hen naar mij mét... een Duvel. “We weten hier allemaal wat jij hebt gedaan voor dit stuk én voor ons”, zei hij. “Zonder jou was dit nooit goed gekomen. Drinkt uwen Duvel op uw gemak uit en ga er dan weer tegenaan. Je bent een topper!” Ik heb mijn Duvel leeggedronken en deed opnieuw voort. Na die opvoering heb ik de decorwissels met de decorploeg bekeken en daags nadien, tijdens de generale, lukten die perfect. De dankbaarheid die ik toen én nu van de spelers en mensen achter de schermen krijg, staan in mijn geheugen gegriſt. Daarom hoef ik ook niet in de schijnwerpers te staan. De warmte en gemoedelijkheid zijn me veel meer waard. Deze vereniging is voor mij geen succesverhaal geworden, maar ik trek me op aan de mooie mensen en momenten. Voor altijd in mijn hart… Kai Van Dessel (links) © Johan Wynants
13 Online Touch Home