dan wel geluk gehad zeg, met twee geslaagde pogingen. ROWDY: absoluut! We mogen in onze handjes knijpen. Het is er op of er onder! En wij hebben er twee: een jongetje en een meisje! ROWDY HET TRAJECT VAN MORRIS ROWDY: en hoe is het bij jullie gegaan, bij jou en je vrouw? MORRIS: tja, waar moet ik beginnen? Ik kan biologisch geen vader worden. Ik ben transgender, dus geboren in het lichaam van een vrouw. Toen ik eindelijk met mijn transitie mocht beginnen, heb ik de bewuste keuze gemaakt geen eitjes in te vriezen; dat traject leek me veel te zwaar. Later leerde ik Andrea kennen. Gelukkig gaf Andrea aan dat ze liever had dat ik vader zou worden van kinderen die niet biologisch van mij waren, dan helemaal niet. Dat was heel fijn! Uiteindelijk ging het allemaal veel sneller dan verwacht, toen we net in ons Tiny House woonden! Andrea kreeg vruchtbaarheidsonderzoeken en je moet nadenken over het donortraject. Ik vond het in het begin lastig dat anoniem doneren niet meer gebeurt en vroeg me af hoe dat zou zijn voor de kinderen in relatie tot mijzelf. Gelukkig heb ik daar veel hulp bij gehad van de genderpoli van het UMCG, waarna ik het een plekje heb kunnen geven. WEG MET HET TABOE ROWDY: het zou ook geen geheim moeten zijn. Ik zie hier iemand zitten die trots is om straks papa te zijn. De weg er naartoe is zwaar, heftig, maar waarom moet het geheim zijn? Laat anderen maar denken wat ze willen. MORRIS: inderdaad! Het zou sowieso mooi zijn als er meer openheid komt dat niet iedereen makkelijk kinderen kan krijgen. Ik vind het belangrijk om erover te praten, omdat een ander iets kan hebben aan je verhaal. We hebben ook goed uitgezocht waarom donatie niet meer anoniem mag. Het kind heeft het recht om te weten hoe het is ontstaan; daar schaam ik me ook niet voor. ROWDY: nee, voor mij ook geen taboe. MORRIS: het blijkt uit onderzoek dat als kinderen in ieder geval het verhaal weten en de keuze hebben om op zoek te gaan, dit veel minder schadelijk is dan het geheim houden. En grote kans dat ze het later alsnog uitvinden, natuurlijk. Je kunt het prima meegeven, aangepast op de leeftijd. Dan is het onderdeel van wie het kind is, en schaadt het de hechting ook niet. ROWDY: Uiteindelijk gaat het erom dat je een vader bent in je hart. Als het daar maar goed zit. Leeftijd: 41 jaar Woont in: Groningen Werkt: in het ziekenhuis als hoofd verpleegkundige IEDER SUCCESJE VIEREN ROWDY: dus toen gingen jullie het donortraject in? MORRIS: ja, dat was een hele zoektocht, want je komt op een soort Zalando van donoren en kunt selecteren op de raarste kenmerken: favoriete films, hobby’s, lievelingseten, stem, handschrift… Maar waar moet je voor kiezen, als je overal tussen kiezen kunt? Heel raar om te zien hoe commercieel die industrie eigenlijk is ingericht. Uiteindelijk hebben we een donor gevonden waar we allebei een goed gevoel bij hadden. Bij de tweede poging, die ook beter voelde dan de eerste, bleek Andrea zwanger. ROWDY: prachtig! Mooi hoe het na die mislukte poging dan toch goed gekomen is! En dan zitten wij nog aan de positieve kant van de medaille, bij wie het gelukt is. Daarom hebben mijn vrouw en ik ook heel bewust ieder succesje gevierd, hoe klein ook. Als het dan niet was gelukt, dan heb je niet alleen maar in spanning gezeten, maar ook genoten zoveel je kon. Dan heb je dat mutsje en pakje tenminste wel gekocht! Het zou sowieso mooi zijn als er meer openheid komt dat niet iedereen makkelijk kinderen kan krijgen. verwonder magazine 59
60 Online Touch Home