OKTOBER 2024 ExPress stemmetje door: waar zou een vrouw op leeftijd straks nog aan kunnen kloppen? Precies de rode draad van de gesprekken die na het weldadige lunchbuffet, in de intimiteit van kleine groepjes (6 tot 8 man) uitvoerig aan de orde komt in de positieve, oplossingsgerichte brainstormsessies die vanzelf ontstaan. Geen vooropgezette meningen of geklaag in het algemeen, het gaat om persoonlijke belevenissen van willekeurige mensen die door een nummer bij elkaar aan tafel zijn beland. De ‘opbrengst’ is verrassend: mensen breken open, dragen met overgave oplossingen aan, wisselen adressen, oplossingen en hobby’s uit. Een ding komt duidelijk uit de pilots in Breukelen en Apeldoorn en de bijeenkomst in Zwolle naar voren: ouderen zijn heel goed in staat genuanceerd hun problemen te benoemen en naar een oplossing toe te werken waarbij men elkaar wat gunt. Nicoline Maarschalk Meijer Seniorencoalitie COLUMN Charme verstrijkt niet met de jaren. Dat hoop ik althans van harte. Tja, heel lang geleden was ik met zo’n gedurfd beginpraatje alleen maar uit op wat contact met mijn droommeisje. ‘Gaan we nou nog dansen?’ kwam er dan hakkelend uit mijn mond. Als het antwoord gewoonweg ‘nee hoor’ was, had ik toch maar mooi mijn durf een beetje verzilverd. Vandaag de dag is de jeugdigheid van de openingszin er natuurlijk al lang af, al was het maar omdat ik me totaal niet van avances wil bedienen. Maar eigenlijk na corona heb ik gemerkt dat de olijke toenaderingen toch wel verdraaid aangenaam kunnen zijn. En gewone vriendelijkheid wil nog wel eens lonen. ‘Kunt u erbij mevrouw’, polste ik pas in een supermarkt naar een dame op leeftijd in een scootmobiel. ‘Wat denk je zelf’ kreeg ik direct toegebeten. ‘Vraag nou gewoon : kan ik helpen’? Een venijnige praktijkles al met al, die ik een kwartier later op dezelfde mevrouw toepaste. ‘Kan ik helpen?’ ‘Zó, Een volle zaal in Zwolle wordt volop uitgedaagd u leert snel’, sprak ze lachend. Waarop ik toch maar mompelde dat ze ook van haar kant wat flexibeler mocht zijn bij vlagen… Bij de kassa groei ik ook in mijn rol, denk ik… Ik haal mijn klantenkaart tevoorschijn en zeg kraaiend ‘dan hoef ik toch niet meer te betalen?’ ‘Meneer u bent vandaag de honderdste met deze grap, nou ja… grap’. Een demonstratieve geeuw valt me ten deel. Op hogere leeftijd – ik ben 71 – geef je niet zomaar op. Dus bij de zelfde kassa verwijder ik het plankje bij de boodschappen achter mij, waar slechts één gebakje naderde. Een ontroerende geste? Nou niet bepaald: de dame na mij is boos, eh erg boos. ,,Denkt u nou echt dat u zó makkelijk aan een vrouw komt? Ik betaal dit zelf. Hoe durft u?’ Loop ik zowaar een blauwtje, of nog concreter…een grijsje. Anton Allure 7 De openingszin vergrijst
8 Online Touch Home