Een knalrode rotatiepers, het werk was niet aan te slepen Theo en Dummie Verheul uit lunteren genieten beiden pensioen van PGB. Manlief werd graficus en schopte het tot chef van de drukkerij. Zij verrichtte koeriersdiensten en zorgde dat de krant op tijd bezorgd werd. “Even met een enveloppe naar Maastricht. Hoe leuk is dat. Je bracht kranten naar de bezorgers. Haalde kopij in Nijmegen, Arnhem en Soest. Je had nog niet de communicatie van nu.” Het stel ontmoette elkaar in de jaren zestig in Assen. Deventenaar Theo (1944) was in dienst bij het 42ste pantserinfanteriebataljon. Verpleegster Dummie Kampen (1947) uit Ooststellingwerf werkte in de zorg voor gehandicapten. Parkzicht. Raak! De twee trouwden in 1966. Tientje per week Theo Verheul rolde op vijftienjarige leeftijd bij De IJsel in het drukkersvak. Leerling werd hij, ging een dag per week naar school. “Ik verdiende amper een tientje per week. Weken nog van 48 uur. Ook zaterdagochtend werkten we. Toen we trouwden verdiende ik 114 gulden per week. Niet zo’n gek loon toen. Van het bedrag ging 14 gulden naar de huur.” Zijn opa was hem in het vak van boekdrukker voorgegaan. Trots wijst Theo naar de steendruk aan de muur. De Lubuïnuskerk in Deventer. Vakmanschap van opa. “Grootvader was steendrukker, een echte typgraaf. De man ging in driedelig kostuum naar zijn werk. Zijn handlanger kwam een half uur eerder en maakte de machine klaar. Dan kon opa Henk direct aan het werk. Mijn broer was in Twente textieldrukker. Onze zoon is de volgende generatie drukkers.” Eetabonnement Wildekamp Na drukkerij De IJsel brak eind jaren zestig voor Theo en Dummie de periode aan van camping Wildekamp in Garderen. Een druk avontuur dat drie jaar zou duren – tot en met 1973. Bungalowtenten plus 22 zomerhuisjes. Stacaravans bestonden nog niet. Dummie: “We moesten het hebben van de gasten uit het Westen. De mensen konden gebruik maken van een abonnement om voor 25 gulden vijf dagen warm te eten. Daar maakten velen gebruik van. Aan het eind van de week kregen we soms geweldige fooien. Sommige gemeenten betaalden voor mensen met een kleine portemonnee een week vakantie bij ons.” Theo miste de reuk van drukinkt. Ging aan de slag bij BDU in Barneveld. Eerst als boekdrukker. Later was hij niet meer weg te slaan bij de rotatiepers. Vijf van die (steeds grotere) krantenmachines zou hij opstarten. “In 1970 kwam de eerste rotatiepers. Knalrood. Zes drukwerken en een vouwmachine. We drukten vijf dagen per week de Barneveldse Krant. Het werk was niet aan te slepen. De machine was gloednieuw. Je kreeg te maken met allerlei kinderziektes. Met de leverancier ging je het hele proces door om de pers beter te maken. Tropenjaren waren het. Veel nachtwerk. We werkten met zestien man aan de machine. Dat is nu niet meer voorstelbaar. Op de grote rotatiepersen staan nog een man of drie, vier.” Sores en Grote of Lebuïnuskerk gezien vanaf De Worp. 10 zegeningen Terugkijkend ziet Theo een leven van veel sores maar ook veel zegeningen. Dummie knikt. “We hebben veel aan ons IN TERVIEW
11 Online Touch Home