Getuigenissen van RWS-medewerkers Via mijn moeder ben ik zowat 15 jaren geleden bij RWS terechtgekomen. Op een “Dag van Waardig Sterven en Euthanasie” vroeg de voorzitter me of ik geen interesse had voor vrijwilligerswerk binnen RWS. In eerste instantie werd ik ingeschakeld voor permanenties op de zetel. Enige tijd later werd me gevraagd om zitting te nemen in wat toen nog de Raad van Bestuur heette. Wat me steevast opvalt tijdens de gesprekken die ik met mensen telefonisch heb, is hoe ongerust ze zijn dat ze onnodig zullen moeten lijden als ze niets vooraf ‘regelen’. Die ongerustheid komt bij hen dikwijls de kop opsteken als ze iemand nodeloos hebben zien lijden en sterven. Op dat moment moeten ze zich soms nog bezinnen, nadenken over wat de kinderen en de echtgenoot ervan zullen vinden, en nagaan of de huisarts erover wil praten. In een wereld waar het praten over dood en levenseinde in feite nog steeds een taboe is, komt daar wel wat bij kijken. Het blijkt soms moeilijk om de naaste familie te informeren over je wens. Daarbij hebben mensen hulp nodig, hulp om het praten hierover makkelijker te maken. Wat ook opvalt, is dat eens mensen alle documenten in orde hebben en een goede verstandhouding met de familie hebben bereikt, hun oorspronkelijke wens om te sterven naar de achtergrond verhuist… Ze zijn als het ware nu gerust dat het mogelijk is wanneer…! Heel pijnlijk vind ik het als het om dementie gaat. Wanneer iemand als dement gediagnostiseerd is, en niet langer wilsbekwaam, dan kan euthanasie niet meer. Ondertussen heb ik al zo een aantal situaties van dichtbij meegemaakt die zeer zwaar zijn voor de familie. Eén keer heb ik een vrouw geassisteerd in haar vraag tot euthanasie. Ze was heel ernstig ziek en had bijna constant pijn. Er was alleen nog 2009 18 2010 pijn, en geen enkele levenskwaliteit meer … ze wilde euthanasie! Het heeft nog wel enkele maanden geduurd voor ze zelf de dag heeft gekozen. Ze werd toen goed omringd door de mensen van de palliatieve zorg en een leifarts. Twee weken voor die datum vroeg ze haar familie om bij haar te zijn op dat moment, en mij vroeg ze om alle vragen van de familie te beantwoorden. Ze had zich voor die gelegenheid mooi aangekleed, “alsof ze op reis vertrok”, zei ze. Ze was zo overtuigd en op dat ogenblik volledig zonder pijn en dat vond ze een meevaller. Er heerste een heel serene sfeer, en toen de leifarts binnenkwam, was zij de kalmte zelve. “Het zonder pijn zijn, duurt maar even”, zei ze, ”straks is het weer anders. Ik ben er echt klaar voor, ik heb alles geregeld, zelfs mijn begrafenis, zonder spijt.” De leif-arts vroeg drie keer of ze het nog altijd wou, want dat ze ook van gedachten mocht veranderen tot het laatste ogenblik. Toen glimlachte ze en zei: “Ik weet echt wat ik wil.” We werden allemaal stil. Ikzelf was zeer dankbaar dat ze me gevraagd had erbij te zijn. De familie was tevreden dat het een waardig afscheid was geworden, ook al werden het verdriet en de rouw er niet minder om. Het blijft een afscheid. Zoals ik beloofde, kan de familie me steeds bellen bij vragen. Eén van hen heeft nu ook de documenten voor zichzelf in orde gebracht. Het vrijwilligerswerk voor RWS is voor mij een mooie opdracht, soms moeilijk, soms verrassend, soms interessant. Ik denk dat wij een belangrijke taak in onze samenleving vervullen door mensen bij te staan bij het bespreken van levenseindebeslissingen. Anne-Marie Claus RWS-bestuurslid 2012 2013 Als verzorgingsassistente in een geriatrische kliniek heb ik veel mensen op het einde van hun leven zien lijden. Ik vond -en vind nog steeds- dat een waardig levenseinde en euthanasie een keuze is waar wij recht op hebben, die wij moeten kunnen maken. Via een artikel in een weekblad leerde ik RWS kennen en ik heb mij in 1992 direct lid gemaakt. Dr. Marc Van Hoey heeft mij rond 2013 gevraagd of ik vrijwilligerswerk wou doen en dat doe ik nog steeds. Jenny Blaes Vrijwilligster RWS
19 Online Touch Home