Ik heb een heel pijnlijke ervaring gehad met een vraag naar euthanasie toen in 1985 mijn echtgenoot, nauwelijks 49 jaar, na een hartstilstand gedurende twee maanden klinisch dood op een intensieve afdeling heeft gelegen. De betrokken dokters in het ziekenhuis negeerden onze vraag om euthanasie volkomen. Dankzij het feit dat er in mijn familie verschillende dokters waren, werd besloten mijn man naar huis te halen. Daar heeft hij dan na enkele dagen, omringd door zijn familie, een waardig levenseinde gehad. Door die slechte ervaring in het ziekenhuis, stelde ik mij de vraag wat er gebeurt met patiënten die geen dokters in hun familie hebben? Deze gedachte hield me sterk bezig en ik nam me voor, dat ik, eens ik mijn beroepsactiviteiten definitief zou stopzetten, mij als vrijwilliger zou engageren bij RWS. Dat gebeurde in 2014. Inmiddels stel ik vast dat er gelukkig, mede dankzij de inzet van een organisatie zoals RWS er toch een positieve evolutie gekomen is m.b.t. deze problematiek sedert 1985. Langzaam maar zeker komt er vooruitgang. Ik ben tevreden dat ik mijn steentje kan bijdragen aan deze organisatie en reken erop dat RWS zich blijft inzetten voor het RECHT OP WAARDIG STERVEN. Beatrice Van Peel Vrijwilligster RWS Ik ben Marc Van Daele, 70 jaar en sinds 10 jaar met pensioen. Ik heb mijn hele beroepscarrière in de sociale sector met vrijwilligers gewerkt, als coördinator en/of begeleider in sociale vzw’s. Eerst in de sector van milieueducatie, daarna aidspreventie en gezondheidspromotie, later in de thuiszorg, en eindigend in de buurtwerking en samenlevingsopbouw. Ik besef dus zeer goed hoe onmisbaar en waardevol vrijwilligerswerk is in onze samenleving. Daarom dat ik mij ook na mijn pensionering ben blijven engageren als vrijwilliger: enkele jaren bij het Centrum Algemeen Welzijnswerk (CAW) als buddy van jonge delinquenten; en sinds januari 2020 bij RWS. Ik werk daar enkele uren per week mee op het secretariaat (‘de zetel’ noemt onze voorzitter dat…, hoewel er enkel kantoorstoelen staan, grapje): inscannen van levenseindedocumenten, lidgeldbetalingen registreren, nieuwe ledendossiers openen, archivering van de papieren documenten enz. De babbels met de coördinator (voorheen Trees De Kind en nu Els Schepers) en de andere vrijwilligers, en soms ook met de cliënten die bellen, doen mij goed en kleuren mijn week. Maar er is een dieperliggende motivatie waarom ik ervoor kies om bij RWS te werken: het uitgangspunt dat mensen het recht moeten hebben om ZELF te beslissen over hun levenseinde of welke behandelingen ze nog willen toelaten als ze ziek zijn. Dát heeft mij geïnspireerd om mij te engageren bij RWS. En dat dit patiëntenrecht niet vanzelfsprekend is, meer zelfs, nog steeds moet bewaakt en afgedwongen worden, heb ik van dichtbij kunnen ervaren. Enkele maanden voor mijn start bij RWS (vlak voor corona in ons leven kwam), is mijn schoonzus (echtgenote van mijn broer) op 72-jarige leeftijd in coma gegaan. Ze was zwaar diabeet met diverse klachten o.a. psychosociale. Ze had eerder al aangegeven dat het voor haar stilaan ‘genoeg’ was, dat haar leven mocht ophouden. Ze had echter geen levenseindetestament gemaakt, maar op een handgeschreven briefje genoteerd dat ze niet gereanimeerd wou worden. Toen ze in coma ging, hebben de behandelende artsen haar nog 6 weken proberen in leven te houden met al wat het ziekenhuis in de kast had. Haar handgeschreven papiertje werd weggewuifd. Op aandringen van mijn broer, en nadat bleek dat ze in een onomkeerbare comateuze toestand was beland, is de machinerie afgekoppeld en is ze overleden. Die laatste weken hadden haar bespaard kunnen worden, vond ik… als ze haar levenseindedocumenten en wilsverklaring euthanasie tijdig had in orde gebracht… Mijn zus (79) heeft al 10 jaar Alzheimer en verblijft sinds 2020 in een woonzorgcentrum in St-Niklaas; ze kent niemand meer en is compleet hulpbehoevend. Ze heeft eertijds een levenstestament en wilsverklaring euthanasie ondertekend. Helaas… bij dementie is euthanasie niet toegestaan. Ik vind het heel erg haar in deze toestand te zien aftakelen. Vorig jaar is haar man (74) op vrij korte tijd overleden aan longkanker; mijn zus weet het niet eens. Hij had ook zijn documenten in orde en heeft onmiddellijk na de terminale diagnose euthanasie gevraagd. De behandelende artsen in het ziekenhuis in St-Niklaas hebben hem omgepraat en hem 2 maand later palliatief gesedeerd. Tussen wet en praktijk gaapt dus een hele kloof. En een organisatie als RWS is bijgevolg meer dan noodzakelijk om op dit vlak te blijven ijveren voor een correcte toepassing van de patiëntenrechten en om het uithollen van de euthanasiewetgeving tegen te gaan. Daar lever ik graag mijn bescheiden bijdrage toe. Marc Van Daele Vrijwilliger RWS 2014 2015 2016 2017 2018 2020 19
20 Online Touch Home