RWS en patiëntenrechten Sedert 2015 zijn wij trouwe leden van RWS. De informatie die RWS verstrekt in het kwartaalblad wordt door ons altijd met veel interesse gelezen en heeft mijn vrouw en mijzelf ertoe aangezet om onze levenseindedocumenten/verklaringen up-to-date te houden. In 2021 hebben wij deze documenten vernieuwd en neergelegd bij onze gemeente en onze huisartsenpraktijk. In 2021 publiceerde RWS (blz. 23, jaargang 38, nummer 165) mijn correspondentie met een Vlaams parlementslid. Hierin schreef ik onder meer het volgende: “In mijn artikel “Euthanasie of Zelfmoord” stel ik voor dat er in elk ziekenhuis naast de palliatieve zorg ook een afdeling euthanasie zou moeten zijn. Als de overheid zelfmoord niet kan beletten, is het haar taak om ervoor te zorgen dat mensen die uit het leven willen stappen dit op een menselijke en waardige manier kunnen doen.” De zelfmoord van drie personen in mijn naaste omgeving en een mislukte poging die geleid heeft tot levenslange invaliditeit, waren de aanleiding tot het schrijven van dat artikel. De berichtgeving over dergelijke drama’s beperkt zich meestal tot de melding van het gebeuren. Maar bij het trauma dat de nabestaanden en hulpverleners voor de rest van hun leven meedragen, blijft men niet stilstaan. Bekijk in dit verband de aangrijpende documentaire van NPO 2Doc “Moeders springen niet van flats”, via Google nog steeds te bekijken. Ik begrijp dat er artsen zijn die moeite hebben met het feit dat, bij euthanasie, zij het zijn die de persoon die euthanasie wenst, moeten “doden” en dat ze dat misschien als “moord” ervaren, of vrezen voor de consequenties. Zoals na de euthanasie van Tine Nys in 2010, waarna voor de betrokken artsen een lijdensweg volgde. Ik hoop dat mijn echtgenote en ik, als het moment daar is waarop wij besluiten dat ons leven voltooid is (óók bij dementie), in alle sereniteit en onder doktersbegeleiding zelf het drankje kunnen innemen (z.g. “zelf-euthanasie”) zonder dat politici, gerecht, advocaten, zij die menen hieruit geld te kunnen slaan en de media zich hierop storten en zonder dat de arts voor de rechtbank moet verschijnen! Zelfeuthanasie zou misschien ook kunnen verhinderen dat een arts zich schuldig voelt aan “moord”, omdat immers degene voor wie het leven voltooid is, zelf deze voltooiing uitvoert. Met betrekking tot het thema euthanasie moeten politici vooral beseffen dat zij volksvertegenwoordigers zijn, d.w.z. dat zij het algemeen belang van de burgers moeten behartigen en dat die burger zelf het recht heeft te beslissen wanneer het leven voltooid is. Niemand anders heeft het recht om het leven van de burger die dit besloten heeft nutteloos te verlengen! De DNR–Penning (“reanimeer mij niet”) is hier zeker een zeer waardevolle toevoeging. Wij dragen hem altijd bij ons. In de strijd voor een waardig levenseinde voor iedereen onder ons die daarvoor kiest, is nog een lange weg te gaan en daar zijn de jarenlange ervaring, bijdrage en onvermoeibare inzet van alle medewerkers van Recht op Waardig Sterven van onschatbaar belang. Het is voor mijn echtgenote en mij een enorme geruststelling te weten dat RWS ons allemaal bijstaat in de zoektocht naar hulp en informatie en raad geeft waar nodig! RWS heeft er mede voor gezorgd dat de thema’s sterven, patiëntenrechten en levenseindebeslissingen in de publieke en politieke belangstelling gebracht werden en dat op die manier een dialoog op gang is gekomen waardoor het taboe rond DNR-penning door RWS geïntroduceerd in 2020, zoals ook bij ADMD van toepassing sterven meer en meer doorbroken wordt. Wij kunnen hen daarvoor niet genoeg bedanken! Tot slot: “Neem het leven niet te serieus want je overleeft het toch niet.” Jef Collignon RWS-lid 28 januari 2023 2021 20
21 Online Touch Home