De eerste levenseindevereniging in België Voor we het 40-jarig bestaan van RWS vieren een korte terugblik op het verleden. In het Verenigd Koninkrijk werd in 1935 de Voluntary Euthanasia Legalisation Society opgericht, waarvan de naam in 2006 werd veranderd in Dignity in Dying. Dat is verre van een cosmetische verandering, want in feite hanteert de vereniging nu heel timide eisen. Niet meer praten over euthanasie! En met welk resultaat? Geen. In 1973 werd in Nederland de NVVE opgericht na de rechtszaak Postma, genoemd naar de arts uit Friesland die haar moeder hielp sterven. Wat de NVVE heeft bereikt op het gebied van wetgeving rond het levenseinde hoeft niet in herinnering te worden gebracht. Nederland ging ons voor door euthanasie te depenaliseren, eerst de facto en vervolgens in 2001 bij wet. In 1980 werd in Frankrijk de « Association pour le Droit de Mourir dans la Dignité » opgericht. Helaas voor onze Franse vrienden kunnen we alleen maar hopen dat ze de achterstand van meer dan 20 jaar inhalen. En inmiddels nemen de verzoeken van Fransen om in België euthanasie te krijgen, hand over hand toe. Op 4 april 1982 werden de statuten van de vzw « Association belge pour le Droit de mourir dans la Dignité » goedgekeurd, na een eerste ervaring met een feitelijke vereniging in 1981. Ik heb sommige Fransen horen zeggen dat zij "geholpen" hebben bij de oprichting van de Belgische ADMD. Ik kan deze beweringen bevestigen noch ontkennen: ik was niet één van de pioniers van de Belgische ADMD, omdat ik destijds betrokken was bij de strijd voor de depenalisering van abortus. Iemand die ons in dit opzicht had kunnen informeren is Léon Favyts. Léon was namelijk een van die mannen en vrouwen die beslissingen over hun leven en hun dood in eigen hand wilden nemen, omdat ze constateerden dat de vooruitgang van de geneeskunde leidde tot bepaalde absurde situaties van verlenging van onnodig lijden. De eerste voorzitter van ADMD was dr. Minet. Er ontstonden al snel meningsverschillen tussen de leden. Dr. Minet achtte het noodzakelijk zich te beperken tot de strijd tegen therapeutische hardnekkigheid (ik verkies deze uitdrukking boven onredelijke hardnekkigheid) en de ontwikkeling van het levenstestament. Andere leden vonden dat we verder moesten gaan en toegang tot euthanasie moesten eisen. Dr. Minet trok zich terug na te zijn overstemd en werd opgevolgd door dr. Yvon Kenis. Het levenstestament was ongetwijfeld een belangrijke stap. Het zal in 2002 zijn wettelijke bekroning krijgen dankzij de wet betreffende de euthanasie, maar vooral dankzij de wet inzake de rechten van de patiënt. Degenen die nu campagne voeren voor de uitbreiding van het toepassingsgebied van de wilsverklaring inzake euthanasie, voor de negatieve wilsverklaring patiëntenrechten en voor vroegtijdige zorgplanning zijn de erfgenamen van Yvon Kenis...en van Léon Favyts. Léon Favyts moest echter nog een stap verder gaan. De medische beslissingen die we ons hele leven en vooral aan het eind van ons leven nemen, zijn intiem. We horen graag informatie over onze medische situatie in onze eigen taal. We willen onze wensen over de medische zorg in onze eigen taal kenbaar maken. Na overleg met Yvon Kenis stortte Léon Favyts zich 40 jaar geleden met hart en ziel op de oprichting van Recht op Waardig Sterven. ADMD en RWS, twee organisaties die strijden voor dezelfde principes van zelfbeschikkingsrecht tijdens en aan het einde van ons leven. Lang leve RWS! Jacqueline Herremans Voorzitster van ADMD 1982 8
9 Online Touch Home