Maar alhoewel de uiteindelijke zoektocht naar de historische Mohammed fascinerend en belangrijk lijkt te zijn, uiteindelijk zal dit niet de richting en koers van de Islamitische wereld bepalen de komende decennia. Het is erg onwaarschijnlijk dat zulke publicaties een significant publiek zullen vinden in de Islamitische wereld dat hier oren naar heeft. Wat echter wel heel invloedrijk zal zijn, is hoe de persoon Mohammed in de Koran en andere Islamitische bronnen verschijnt – in het bijzonder de Hadith, de tradities van de Profeet, die in grote mate de basis van het Islamitische praktijk en vroomheid hebben bepaald. Deze strijd is al gaande. Leden van de jihadgroepen claimen al de Koran en Hadith als hun bondgenoten in een poging om culturele Moslims over te halen. Moslim extremisten zijn smalle weggetjes overgegaan in de binnenlanden om vredelievende Moslimgemeenschappen de gewelddadige Islam te prediken als “pure Islam” en roepen Moslims op om terug te gaan naar wat zij presenteren als de volledige inachtneming van hun religie. En deze volledige inachtneming betreft het oorlog voeren tegen niet-Moslims met als doel om een hegemonie te vestigen van een Islamitische maatschappelijke structuur.(16) Bij dit rekruteren draait het niet alleen om de Koran en andere sleutelteksten in Islamitische bronnen, maar vooral om de historische figuur van Mohammed zelf. Beleefde onwaarheden zijn nutteloos Veel beleidsmakers en geleerden willen zo’n kritische onderzoekslijn niet volgen, omdat de conclusies ervan beangstigend kunnen zijn. Als de terroristen niet een vredelievende religie “gekaapt” hebben, en als zij niet de wezenlijke Islamitische kern geperverteerd hebben, wat dan? Wil je een wereldwijde oorlog zien? Wil je dat de Verenigde Staten alle 57 landen aanpakt, die meedoen aan de Islamitische Organisatie van Coöperatie (Organisation of Islamic Conference) die in 1969 is gesticht? (Waarvan NAVO bondgenoot Turkije ook deel van uitmaakt?) Een prominent politiek analist verklaarde zelfs dat alhoewel het idee dat Islam een vredelievende religie is, “een beleefd verzinsel blijkt, het wel een invloedrijke fictie is. Invloedrijke Moslims geloven dat het waar is, en het is cruciaal dat deze overwinnen in de worsteling die Moslims ervaren om te bepalen wie zij zijn. In de strijd om zelfdefinitie. In plaats van hen te verachten, en hen af te wijzen, zouden wij hen moeten helpen, en moeten doen wat wij kunnen om hen te ondersteunen. Zoals de Koning van Jordanië, die een anti-terrorisme initiatief is begonnen, en Iraks Ayatollah Sistani, die consistent is geweest in het veroordelen van terrorisme. Wat de kleine theologische verschillen en details ook mogen zijn, religieuze tradities nemen verschillende uiterlijke aspecten aan na verloop van tijd. Sommige mensen vroegen zich af of Christendom een religie van vrede was 300 jaar geleden, toen rivaliserende Christelijke prinsen oorlog voerden over zaken die het geloof aanging.”(17) Het verschil is dat geen Christen ooit overtuigend kan beweren dat Jezus, de prins van vrede, geweld zou hebben geleerd, of iets wat zijn voorschriften zou tegenspreken “dat degenen die leven van het zwaard zullen omkomen door het zwaard,” of “als iemand je op de wang slaat, keer hen ook de andere toe,” en “dat je aan Keizer Caesar (belasting) moet geven wat hem toekomt.” Maar Mohammed onderwees geweld. En als Mohammed een doctrine van geweld tegen ongelovigen leerde, als hij religie en overheid samenvoegde, zal het de strijdende Moedjahedien over de hele wereld geen zelfs geen klein beetje veranderen, als wij net doen alsof dat niet zo is. Die zullen namelijk doorgaan en een beroep doen op de authentieke leerstellingen, om zo hun acties te rechtvaardigen. Het feit dat deze waarheid heel ongemakkelijk is, is geen reden om deze realiteit te verwisselen met “beleefde onwaarheden”. Het gaat hier om feit of fictie, en beleefde excuses veranderen hier niets aan. 20
21 Online Touch Home