Piss Christ of Chris Ofili’s met pornografie omgeven Heilige Maagd Maria. Maar hetzelfde liedje gaat niet op voor een Islamitische context Maar dit is waar het juist het meeste nodig is. De cartoon controverse, zo onbelangrijk als het lijkt te zijn, groeide uit tot een steeds grotere uitdaging voor de Westerse opvattingen over pluralisme en vrijheid van meningsuiting. De krant die oorspronkelijk de cartoons publiceerde, Jyllands-Posten, en de Deense premier Anders Fogh Rasmussen beperkten zich door te zeggen dat zij in wezen spijt hadden dat de Moslims aanstoot namen, en dat het niet zo bedoeld was. Maar de oproepen van Moslims gaan veel verder, zoals de vraag om “degenen te straffen die verantwoordelijk waren”, zoals Arabische ministers eisten, of zoals een Belgische imam zei dat de cartoons beschouwd moeten worden als een “schending van de mensenrechten.” Zelfs de Europese Unie bestrafte de Denen voor de verkeerde afhandeling van de controverse, en waren zich ogenschijnlijk niet bewust van het feit, dat het gevaarlijk is om Islam en Mohammed verheven te plaatsen boven alle kritiek, en dat het verbod op sarcasme of kritiek juist heel gevaarlijk is voor een vrije maatschappij. Anders krijg je dezelfde situatie die zich voordoet in een land als Nood-Korea, waar men geen kritiek mag hebben op de “geliefde grote leider” of op het Marxisme als maatschappijvorm. Werkelijk, dit zou de doodsteek betekenen voor een vrije samenleving. De Organisatie van Islamitische Conferenties had in een bijeenkomst in Mekka in December 2005 besloten om de cartoons als een laaghartige les te beschouwen in het gevaar dat schuilt in het Westerse secularisme. De Moslimwoede over de cartoons was niet een spontane gebeurtenis, maar het verspreidde zich snel over de Moslimwereld.(25) Er werden ten minste 139 mensen gedood, en 823 mensen raakten gewond in de internationale rellen over de cartoons, en bovendien leven de cartoonisten onder voortdurende doodsbedreigingen. (26) (Aanvulling: in Januari 2015 was er een aanslag op een kantoor van Charlie Hebdo in Parijs, uitgevoerd door twee Moslimbroers die uitgerust waren met vesten en Kalasjnikovs. Zij schoten een gewonde politieman, die al neergeschoten was, later in koele bloede van dichtbij neer, zoals ooggetuigen zagen vanaf hun balkons en ramen. Er waren in totaal 12 doden en 11 gewonden. Het brein achter de aanslag was Abu Hamza, die een goede vriend was van de twee broers). Dood aan de “lasteraars” De cartoonrel was geen uniek fenomeen. In September 2004 maakte de Nederlandse filmmaker Theo van Gogh de film Submission (onderwerping), die op Nederlandse TV werd uitgezonden. Het geesteskind was Ayaan Hirschi Ali, een ex-Moslim en tevens lid van het Nederlandse parlement. Zij schreef het script en deed de voice-over. De film liet beelden zien van de mishandelde Moslim vrouwen, van geslagen vrouwen die transparante gewaden droegen, waardoorheen hun borsten zichtbaar waren, met verzen van de Koran op hun lichamen geschreven. (De film werd uitgezonden door het tv-programma Zomergasten.) Op 2 November 2004 werd van Gogh doodgeschoten op straat in Amsterdam. De dader was een jonge Moslim, Mohammed Bouyeri. Nadat hij meerdere keren geschoten had, stak hij hem herhaaldelijk op hem in, sneed zijn keel open met een slagersmes, en liet een briefje achter met daarin verzen uit de Koran en doodsbedreigingen aan het adres van andere publieke figuren die tegenstander waren van de toevloed van immigranten in Nederland.(27) Dit soort moordpartijen hebben een overvloedig aantal precedenten in de Islamitische wereld. In 1947 vermoordden Islamitische radicalen de Iraanse advocaat Ahmad Kasravi in de rechtszaal, terwijl hij zichzelf verdedigde tegen de aanklacht dat hij Islam had aangevallen en beledigd. Vier jaar later vermoorden leden van de radicale Moslimgroep Fadayan-e Islam de Iraanse premier Haji-Ali Razmara, 23
24 Online Touch Home