kwam een aanvulling op dit vers: de blinde vriend werd verwijderd uit deze veroordeling. Dit was de aanvulling “behalve degenen die een pijnlijk gebrek hebben.”(6) De Soenna, (letterlijk manieren of voorbeelden), van de Profeet, die een groot deel van de Hadith omvat, is de tweede bron van autoriteit, naast de Koran, en het bevat een grote hoeveelheid informatie over Mohammed. Juist vanuit de Soenna zijn de meeste wetten uitgewerkt, die de Islamitische samenleving karakteriseert, en onderscheidt van andere maatschappijen. De Soenna is zo belangrijk in de Islamitische gedachtegang, dat volgens de Islamitische geleerde Ahmad Von Denffer, “er een overeenstemming is onder Moslimgeleerden dat de inhoud van de Soenna [in aanvulling op de Koran] ook van Allah afkomstig is. Daardoor worden zij beschreven alsof die ook het resultaat zijn van een of andere vorm van inspiratie.”(7) Vanuit het standpunt bezien van 1400 jaar later, is het haast onmogelijk met enige zekerheid te zeggen wat in deze grote massa van informatie authentiek is en wat niet. Moslims zelf erkennen dat er een groot aantal nagemaakte ahadith (meervoud van Hadith verzen) zijn, die opgeschreven werden om de visies en praktijken van bepaalde partijen in die periode in de vroege geschiedenis van de Moslimgemeenschap een wettige goedkeuring te geven met de ‘zegel van de Profeet’. Dit maakt de vraag van wat de historische Mohammed werkelijk gezegd heeft, nagenoeg onmogelijk. Maar dat betekent niet dat de Hadith geen relevantie hebben voor Moslims. In reactie op de verwarring als gevolg van de snelle toename en proliferatie van de nagemaakte ahadith verzen, zijn verschillende Moslims relatief vroeg in de geschiedenis van de Islam, begonnen om de woorden en daden van de Profeet te categoriseren in meer of minder betrouwbaar, en meer of minder authentiek of definitief.(8) In de negende eeuw zwierven Islamitische geleerden de hele Islamitische wereld over, en verzamelden daarbij de toen bestaande tradities over Mohammed. Vervolgens probeerden zij door de overgrote hoeveelheid ahadith te spitten, en deed men een poging om te bepalen welke betrouwbaar waren en welke niet. Het selectieproces was omvangrijk. De Imam Mohammed Ibn Ismail al-Bukhari (810-870), die de meeste gerespecteerde en gezaghebbende hadith-collecties verzamelde, heeft naar zeggen 300 duizend ahadith-verzen verzameld. Deze staat bekend als Sahih Bukhari). Hij onderzocht deze nauwkeurig, en probeerde elke ahadith te herleiden tot de Profeet zelf, via een onderscheidbare keten van overbrenging (isnad). Uiteindelijk koos hij en publiceerde hij 2000 afzonderlijke ahadith verzen als authentiek, en herhalingen brengen het aantal ahadith in zijn verzameling tot meer dan zeven duizend. Sahih Bukhari alleen beslaat 7 boeken in luxe en weelderige Engels-Arabische edities, gepubliceerd in Saoedi-Arabië. Naast het feit dat ze een context geven voor het enorme aantal verzen in de Koran, geeft het de lezers inzicht in Mohammeds privéleven, zijn wijsheid en voorbeeld in een grote variëteit aan onderwerpen, inclusief wassingen, karakteristiek gedrag bij het gebed, begrafenissen, de verplichte aalmoezen (zakat), de verplichte pelgrimstocht naar Mekka (hadj), het vasten, goede manieren, het verkopen en handelen, het lenen van geld, hypotheken, wilsbeschikkingen en testamenten, trouwen en scheiden, erfenissen, jihad, het onderwerpen en straffen van ongelovigen, bloedgeld, en veel meer – zelfs de interpretatie van dromen. Sahih Bukhari is maar één van de zes lange collecties, die Moslims over het algemeen als betrouwbaar beschouwen. Onder deze Sahih Sittah, oftewel betrouwbare verzamelingen, is er ook een andere die de naam sahih draagt – wat betrouwbaar betekend. Dit is Sahih Muslim, die opgesteld is door Muslim ibn al-Hajjaj al Qushayri (821-875). De andere collecties worden gezien als minder gezaghebbend, na Bukhari en Muslim, maar genieten nog steeds veel respect: Sunan 30
31 Online Touch Home