profeten, de boodschappers van God.” En buiten deze behoorlijk Romantische visie “het feit is dat Mohammed geen man was die overgeleverd was aan passie en verlangen zoals de Oriëntalisten en missionarissen heb hebben afgebeeld. Hij trouwde zijn vrouwen niet met lust, verlangen of liefde. Indien enkele Moslimschrijvers in bepaalde perioden in de geschiedenis zichzelf hebben toegestaan zulke dingen toe te schrijven aan de Profeet, en daarmee met een goede intentie een argument presenteerden aan de vijanden van Islam, is dat vanwege het feit dat hun conservatisme ervoor zorgde dat zij een materialistische visie van dingen adopteerden. Op die manier hebben zij Mohammed afgebeeld als een overtreffende trap in alles wat betreft de lusten van deze wereld. Maar het beeld dat zij schetsten is duidelijk verkeerd. De geschiedenis van Mohammed ontkent dit helemaal, en de logica van Mohammeds leven is geheel consistent hiermee.”(34) In tegenstelling hiermee, begint de auteur Karen Armstrong met een meer realistisch beeld. Zij vermeldt zelfs Aisha’s scherpe commentaar nadat Mohammed zijn goddelijke vermaning ontving, toen hij twijfelde om met Zaynab te trouwen: “Zeker, uw Heer heeft haast om uw verzoek in te willigen.” Maar dan verklaart zij dat “Moslims vandaag ontkennen dat Mohammed Zaynab trouwde vanwege lust, en inderdaad, lijkt het onwaarschijnlijk dat een vrouw van 39 jaar, die heel haar leven op de rand van ondervoeding geleefd had, en blootgesteld was aan de genadeloze hitte van de Arabische zon, zo’n storm aan emoties zou veroorzaken in iemands binnenste, laat staan dat dit het geval was voor een neef die haar al kende vanaf de kindertijd.”(35) Dit weerspreekt echter de verklaringen uit de vroegste bronnen, zoals wij al hebben gezien, waarin Mohammed inderdaad overstelpt werd door een storm van emoties, toen hij Zaynab zag die alleen haar onderkleding aan had, en Zayd vertelt zelfs zijn adoptievader dat hij van haar zou scheiden, als zij “uw bewondering heeft geprikkeld.” Wat betreft de geruchten die in die tijd rondgingen over Aisha: de schrijver Armstrong zegt helemaal niets over de gevolgen van het feit dat Mohammed haar niet op haar (Aisha’s) woord wilde geloven, maar dat hij klaarblijkelijk eerst een goddelijke openbaring nodig had om haar te onschuld te geloven en haar te vrijwaren. Het is op zijn minst eigenaardig te noemen dat Aisha niet naar haar kant van het verhaal gevraagd werd, en dat er eerst een goddelijke openbaring nodig zou zijn. Armstrong vertelt ook niets over hoe Moslimvrouwen als gevolg van deze gang van zaken hebben moeten lijden door de geschiedenis heen. In tegenstelling, zij ziet alleen Aisha’s “waardige manier waarop ze met de situatie omging” en dat dit het bewijs is “hoe Islam de vrouw vertrouwen kan geven.”(36) En ook zegt auteur Armstrong niets over een andere verklaring die Aisha ooit maakte: “ik heb geen enkele vrouw zoveel zien lijden, als de gelovig vrouw.”(37) En zij lijden nog steeds. 61
62 Online Touch Home