vermijden.32 Dit was in tegenstelling tot de praktijk van de Moslims. Het grote verschil was dat de dhimmi-wet nooit een deel is geweest van de Christelijke doctrine en wet, zoals het bij Islam wel het geval is. Wat nog veel opvallender is, is wat de Spaanse Moslim ibn Jubayr opmerkte (1145-1217), tijdens zijn reis door de Mediterraanse gebieden op zijn weg naar Mekka omstreeks 1180. Hij vond dat Moslims het beter hadden in de landen die door de Kruisvaarders gecontroleerd waren, vergeleken met de Islamitische landen. Deze landen waren meer geordend en beter bestuurd dan de landen onder Moslimbestuur, zodat zelfs Moslims de voorkeur hadden om in de Kruisvaardersgebied te leven: Nadat wij Tibnin (nabij Tyrus) verlaten hadden, gingen wij door een onafgebroken woud van boerderijen en dorpen, wiens landerijen heel efficiënt gecultiveerd werden. De inwoners waren allemaal Moslims, maar zij leefden in het gerief van de Franj [Franken, of Kruisvaarders] – moge God hen van verleiding bewaren! Hun woningen behoorden hen toe, en hun eigendom was niet vernield. Alle regio’s die door de Franj gecontroleerd werden in Syrië, waren onderworpen aan hetzelfde systeem: de landerijen en domeinen, dorpen en boerderijen waren in de handen van de Moslims gebleven. Welnu, twijfel komt in het hart van grote aantallen van deze mensen, wanneer ze hun lot vergelijken met die van hun broeders die in Moslimterritoriums leven. Werkelijk, deze laatsten lijden van de onrechtvaardigheid van hun medegeloofsgenoten, terwijl de Franj met billijkheid handelen.33 Tot zover over de bewering dat de Kruisvaarders barbaren waren, die een meer geciviliseerde, superieure en meer vergevorderde beschaving aanvielen. 32 Jonathan Riley-Smith, The Oxford Illustrated History of the Crusades, Oxford University Press, 1995, 116 33 Geciteerd in Maalouf, The Crusades Through Arab Eyes, p.263 101
102 Online Touch Home