seculiere-Moslim overgangsmaatschappij, waarin de Joods-Christelijke waarden snel aan het verdwijnen zijn.”11 Als West-Europa wordt geïslamiseerd, zoals demografische tendensen suggereren, dan zal Amerika geconfronteerd worden met een wereld die drastisch verschilt met de wereld van vandaag. Er zullen dan ook meer restricties en verboden (dos en don’ts) worden toegevoegd voor Amerikaanse reizigers aan de backpacker website Wikitravel. Wat kan er gedaan worden? Aartsbisschop Fitzgerald heeft gelijk: de tijd van de Kruistochten zijn allang voorbij. Het idee dat een moderne Paus Christenen zou oproepen om het Heilige Land met militaire middelen te verdedigen, is simpelweg ondenkbaar. Evenals dat de Paus Christenen zou oproepen met Moslims te vechten, en het is zelfs nog minder denkbaar dat een aanzienlijk deel van de Westerse wereld echt zou antwoorden op zo’n oproep. Niet alleen is het Westen veel meer dan in de tijd van de Kruisvaarders verscheurd door verdeeldheid, maar is er ook weinig eensgezindheid met betrekking tot vooruitzichten en doelgerichtheid. Terwijl Amerika een oorlog met terrorisme voert, die ervoor gezorgd heeft dat het regime van Saddam Hussein omver is geworpen en Irak is bezet, hebben Frankrijk en Duitsland een andere strategie gevoerd, en proberen ze zelfs een Europese Unie te vestigen die tegenwicht biedt aan de Verenigde Staten – een strategie die een nauwe samenwerking vereist met de Arabische Liga. De situatie in Europa is best erg geworden, en er zou iets gedaan moeten worden. Het kan zelfs zo zijn dat de wereld een nieuwe Kruistocht nodig heeft, die heel verschillend is, dan die door Richard I Leeuwenhart en Godfried van Bouillon werden geleid. In dit boek hebben wij gezien, dat de Kruistochten primair een verdedigende reactie waren op de invallen van Islam. Op die manier is een nieuwe Kruistocht niet alleen mogelijk, maar ook wenselijk. Roep ik nu op tot een oorlog tussen Christendom en Islam? Zeker niet. Waartoe ik oproep is een algehele erkenning dat wij alreeds in een ideologische oorlog zijn verzeild, tussen twee totaal verschillende ideeën, over hoe een staat geregeerd moet worden, en hoe de maatschappij eruit moet zien. Tevens is dit een strijd waarvoor wij geen excuses voor hoeven te maken, en waarmee wij veel te verdedigen hebben. Zeker, een ideologische strijd tegen Sharia is niets minder dan een gevecht voor universele rechten van de mens, een concept dat opgekomen is in het Westen, en wordt ontkend door Islam. Een ieder in het verdeelde en gebroken Europa – Christenen, Joden, aanhangers van andere religies, atheïsten, humanisten – zouden allemaal moeten instemmen dat dit een concept is wat het verdedigen waard is, zelfs als zij het oneens zijn hoe dit in de punten en komma’s uitgewerkt moet worden. Waar wij voor vechten is niet exact een “oorlog met terrorisme.” Terrorisme is een tactiek, niet een tegenstander. Om een oorlog te voeren met “terrorisme”, is net alsof met oorlog voert “met bommen.” Het focust zich namelijk op een gereedschap van de vijand, in plaats van de vijand zelf. Het ontkennen van de identiteit van de vijand is erg gevaarlijk: het laat degenen die ontkennen vatbaar om blind te worden en dingen niet meer helder te zien – zoals bewezen wordt toen president Bush islamisten wilde ontvangen in het Witte Huis, zoals de inmiddels veroordeeld Abdurrahman Alamoudi en Sami al-Arian. En dat leden van de Moslim Broederschap toegang hadden tot de hoogste kanalen van de Bush regering. 11 Bat Ye’or, Hoe Europa became Eurabia, FrontpageMagazine.com, 27 Juli 2004 166
167 Online Touch Home