Korancommentator Ibn Kathir verklaart dit, in dit vers, “Allah verbiedt zijn gelovige dienaars om de ongelovigen te helpen, of om hun vrienden te worden met wie zijn vriendschappen kunnen ontwikkelen, boven de gelovigen.” Echter, er zijn sommigen uitgesloten van deze regel, namelijk “die gelovigen die in sommige gebieden of tijden vrezen voor hun veiligheid voor de ongelovigen. In dat geval is het de gelovigen toegestaan om vriendschappen te sluiten aan de buitenkant, maar nooit aan de binnenkant.”3 Toen de Sjiitische Moslims werden vervolgd door de Soennieten, ontwikkelden zij de doctrine van taqiyya, of verhulling: Ze konden liegen over wat zij geloofden, en aspecten van hun geloof ontkennen, die onaangenaam waren door de Soennieten. Deze praktijk staat onder sanctie door de Koran, die Moslims waarschuwt dat degenen die Islam verloochenen, naar de Hel worden gestuurd – behalve degenen die gedwongen zijn om dat te doen, maar die nog steeds inwendig ware Moslims blijven: “Een ieder die na het accepteren van het geloof in Allah ongeloof uit – behalve onder dwang, (terwijl) zijn hart standvastig blijft in het geloof – maar zoals zijn hart opent voor ongeloof, op hen is de straf van Allah, en voor hem is een afschuwelijke straf” (Koran 16:106). Erg hiermee verbonden is de doctrine van kitman, of mentale reservatie, die de waarheid vertelt, maar niet de gehele waarheid, met de intentie om te misleiden. Alhoewel deze doctrines gewoonlijk geassocieerd worden met de Sjiieten, hebben de Soennieten dit ook gepraktiseerd door de Islamitische geschiedenis heen, vanwege het feit dat deze principes op de Koran gegrondvest zijn.4 Ibn Kathir, die een Sjiiet was, verklaart dat de “geschriftgeleerden overeenstemden dat als een persoon gedwongen wordt tot ongeloof, dat het voor hem toelaatbaar is om of met hen mee te gaan in het belang zelfbehoud, of om te weigeren.”5 Hedendaagse jihadisten hebben gesproken van de bruikbaarheid van misleidende praktijken. Herinner goed, dat de volgende keer dat je een Moslim woordvoerder op televisie ziet, die zijn vriendschap met het westen uitspreekt, en zijn loyaliteit aan Amerika (of een ander Europees land). Natuurlijk kan hij gewoon de waarheid vertellen – maar hij kan mogelijk gewoon niet de gehele waarheid vertellen, of simpelweg liegen. En het is praktisch zeker, dat degene die het interview afneemt, hem niet zal vragen over deze passage in de Koran. Maar betekent nu “onder dwang” in dit geval? Ibn Kathir lijkt alleen te bedoelen fysieke dwang, maar dwang kan vele vormen aannemen. Kan een Islamitische woordvoerder in zijn land zich gewoon beperkt voelen, of aspecten in hun religie bagatelliseren of ontkennen die ongelovigen onsmakelijk vinden? Diefstal: Het hang allemaal af van wie je steelt Islamitische wet is heel berucht voor het voorschrijven van harde straffen – misschien het meest opmerkelijk is amputatie voor diefstal: “Wat de dief betreft, zowel de man als de vrouw, hak hun de hand(en) af, als straf voor wat zij misdeden. Allah is Machtig en wijs” (Koran 5:38). Maar hier opnieuw, de situatie is anders als het aankomt op ongelovigen, die worden opgevat als degenen die “strijd” voeren tegen Islam. Wij weten dat de Koran een wet heeft voor het verdelen van de gestolen oorlogsbuit, en voorschrijft dat een vijfde deel naar Allah gaat en liefdadigheid (Koran 8:41). En nadat Mohammed het verdrag van Hudaybiyya sloot met de Quraish (zie hoofdstuk 1), stelde 3 Ibn Kathir, vol. 2, 141-142 4 Bernard Lewis, The assassins, New York, Basic books, 1987, 25. Charles M. Sennott, Exposing taqiyya among al Qaeda’s European Network, Boston Globe, 4 Augustus, 2002 5 Ibn Kathir, vol. 5, 530 65
66 Online Touch Home