Niettemin waren de Christenen in een precaire positie, en bleven de pelgrims bedreigd. In 1056 verbanden de Moslims driehonderd Christenen uit Jeruzalem, en verboden zij Europese Christenen om de Heilige Grafkerk binnen te gaan.15 Toen de felle en fanatieke Seljuk Turken door Centraal Azië trokken, dwongen zij een nieuw Islamitische strengheid af en maakten het leven voor zowel de inheemse Christenen als de pelgrims in toenemende mate moeilijk (zij blokkeerden de pelgrims zelfs). Nadat zij de Byzantijnen verpletterend hadden verslagen bij Manzikert in 1071 en de Byzantijnse Keizer Romanus IV Diogenus gevangen namen, stond heel Klein-Azië open voor hen, en was hun opkomst in praktijk niet meer te stoppen. In 1076 veroverden zij Syrië, en in 1077 Jeruzalem. De Seljuk emir Atsiz bin Uwaq beloofde dat hij de inwoners van Jeruzalem niets zou aandoen, maar toen eenmaal zijn manschappen binnen de stad waren, vermoordden zij 3000 mensen.16 De Seljuks vestigden datzelfde jaar het sultanaat van Rum (Rome, refererend aan het Nieuwe Rome, Constantinopel) in Nicea, en dit was gevaarlijk dichtbij Constantinopel zelf. Van daaruit gingen zij voort om de Byzantijnen te bedreigen en de Christenen aan te vallen in hun nieuw veroverde gebieden. Het Christelijke rijk van Byzantium, dat voor de oorlogen met Islamitische strijders had geregeerd over uitgestrekte gebieden, inclusief Zuid-Italië, Noord-Afrika, het Midden-Oosten en Arabië, was gereduceerd tot iets meer dan Griekenland. Het leek erop dat de dood ervan op handen was en onafwendbaar. De Kerk van Constantinopel beschouwden de pausen als alleen maar uit zijnde op scheuringen en hadden ook daarom eeuwenlang ruzie met hen gemaakt. Maar de nieuwe keizer Alexius I Comnenus (1081-1118) slikte zijn trots in, en vroeg om hulp. En dit is waar de Eerste Kruistocht om begon: Het was een antwoord op de hulproep van de Byzantijnse keizer. Politiek Correcte Mythe: De Kruistochten waren een vroeg voorbeeld van het roofzuchtige imperialisme van het Westen Roofzuchtig imperialisme? Nauwelijks. Paus Urbanus II, die om de Eerste Kruistocht had geroepen bij de Synode van Clermont in 1095, riep om een defensieve actie – en een die allang achterhaald was. Zoals hij verklaarde, riep hij om een Kruistocht omdat zonder defensieve actie, “de gelovigen van God nog veel meer aangevallen zullen worden door de Turken en andere Moslimvolken. Na zijn kudde gewaarschuwd te hebben om vrede te houden onder elkaar, richtte hij zijn aandacht op het Oosten: Jullie broeders die in het oosten leven hebben een dringende behoefte aan jullie hulp, en jullie moeten je haasten om hen die hulp te geven die zo vaak aan hun beloofd is. Zoals jullie hebben gehoord, zijn de Turken en de Arabieren gekomen, en hebben hun aangevallen en hebben het territorium van Roemenië [het Griekse rijk] in het westen veroverd, en tot gebieden zo ver als de kust van de Mediterrane zee en Hellespont, wat wordt genoemd de Arm van Heilige Joris. Zij hebben meer en meer landen van die Christenen bezet, en hebben hen overmeesterd in zeven gevechten. Zij hebben velen gedood en gevangen genomen, en hebben kerken vernietigd en het rijk verwoest. Als jullie hen toestaan om hier straffeloos mee door te gaan, zullen de trouwe gelovigen steeds meer door hen aangevallen worden. Bij deze verklaar ik, of beter gezegd de Heer, en smeek ik jullie als de dappere voorboden van Christus om dit overal 15 Idem, p.49 16 Moshe Gil, A history of Palestine, p. 412 96
97 Online Touch Home