DE BLAUWE OGEN VAN DE ACTUARIËLE FUNCTIE door Joke Verbaan I k ben een actuaris van de vorige eeuw. Zo’n beetje van begin jaren negentig. In mijn beleving waren actuarissen toen alleen maar mannen, grijze eminenties vaak in driedelig pak. Een strenge blik in de ogen zorgde ervoor dat ik heilig ontzag voor ze had. En vaak vroeg ik me af: ‘Ga ik dat echt ooit leren, èn tarieven opstellen, èn de winstgevendheid bepalen, èn ook nog eens die technische voorziening berekenen?’. Met enige twijfel zag ik mijn toekomst tegemoet. Maar langzaam maar zeker raakte ik thuis in de wondere wereld van pricing, productontwikkeling, voorzieningen, waardebepalingen, simulaties en veel meer dingen die mij boeien aan het actuariële werk. Steeds zelfstandiger mocht ik aan de slag. Ik ontdekte dat de grijze eminentie best een aardige man was en zag ineens die twinkeling in zijn blauwe ogen als hij zag dat ik weer iets moois had geproduceerd. Hij controleerde mij, maar later ging dat ook andersom. Het vierogenprincipe was een vast onderdeel van ons werk. De tijden veranderen. Een nieuwe eeuw brak aan met een aantal geruchtmakende boekhoudaffaires die voor hernieuwde inzichten in governance, toezicht en AG_BLOGS _2015_2016
25 Online Touch Home