Slavernij, het andere gezicht van Groningen De stad Groningen bruist. Studenten bepalen het beeld in de stad, zij zijn de toekomst. Maar de stad heeft ook een verleden. Een slavernijverleden. De wandeling Sporen van het slavernijverleden in Groningen doet er een boekje over open. Groningen Max de Krijger De wandeling start bij het station. Even later loopt de route langs een lieflijk oud huisje. Hoewel, lieflijk? Het is de West-Indische Opslag en het West Indisch huis aan de Munnekeholm. Hier werd eten en drinken opgeslagen voor de bevoorrading van schepen, met onder andere beschuit en bier. Bij terugkeer zaten de schepen vol met door slaven geproduceerde goederen. Zoals koffie, suiker en tabak. Het werd hier opgeslagen en weer verhandeld. En dat maakt dit huisje minder lieflijk. Aan die goederen van overzee kleefde bloed. Hier in Groningen woonden notabelen die pronkten met rijkdom die werd verdiend over de ruggen van anderen. Brandmerk Gratis arbeid. Op Nederlandse plantages of in en rond het huis van planters, bestuurders winkeliers of handwerklieden. Die slavernij, is dat lang geleden? Nee hoor. Pas in 1863 kwam er een verbod op slavernij in de overzeese gebieden die door Nederland werden bestuurd. In dat jaar waarop de slavernij werd afgeschaft, kregen de ‘eigenaren’ 300 gulden per tot slaaf gemaakte. Over zieke slaven werd geen vergoeding ontvangen. Die waren geen cent waard. De vrijgelatene zelf kreeg ook geen cent. Aan dat einde van de slavernij ging eeuwenlang ellende vooraf. Ook in Groningen, waar we nu lopen. Want slavernij heeft niet alleen een verleden in de provincie Noord-Holland. Je denkt al snel aan de rijke lieden van de grachtengordel in Amsterdam. Maar ook Groningers deden mee. Ze lieten letterlijk hun sporen achter op de door slaaf gemaakte Afrikanen. Zij werden bij aankomst gebrandmerkt met de letters WIC, West-Indische Compagnie. Daarna werden ze verhandeld op de markt. De nieuwe eigenaar brandde zijn eigen merkteken op het lichaam. De mens was koopwaar en hun werk was zwaar. Het sterftecijfer was enorm. Apen Is het nog steeds een leuke wandeling, ondanks deze wrange historie? Ja, hoor. Want de stad bruist. De zon schijnt en dat maakt een wandeling al snel aangenaam. We stoppen weer. Het Hinckaertshuis is ook zo’n schoonheid. Statig wit. Een van de weinig overgebleven stenen huizen uit de middeleeuwen. Cornelis Star Numan (18071857) woonde hier en trok zich 42
43 Online Touch Home