beklimmen. Wij hebben gekozen voor de Machame Route. Een tocht van 6 dagen, niet de makkelijkste maar wel de mooiste qua natuurschoon en met overnachtingen in tenten. Onze groep bestond uit 12 personen waaronder mijn zwager met twee zonen. De vliegreis verliep via Dubai naar Nairobi. Vandaar met een persoonsbus naar Arusha in Tanzania. Een reis van ruim 5 uur op een weg, stoffig met kuilen, gaten en smal. Soms ook redelijk bereidbaar. Onderweg zebra’s – struisvogels – ezels en herten gezien. Af en toe door een dorp met mensen in armoede, vuil en slechte onderkomens. Onderweg steeds mensen langs de weg op weg naar? Alleen of met hun magere vee. Kinderen die naar ons zwaaiden. Wat zijn wij dan toch rijk! Na een verblijf van enkele dagen in Arusha zijn we op woensdag 27 augustus begonnen aan onze uitdaging. Mea met haar schoonzus Denise zijn achtergebleven en zullen genieten van een safari. Na inschrijving met opgave van paspoortnummer, begon de tocht op een hoogte van 1500m op weg naar 3000m. Het is fris en door de vallende mist ook nat. De regenpakken gaan aan. De eerste stappen worden gezet en het gaat meteen stevig omhoog. We worden begroet door een aap in een van de vele bomen langs het bospad. Na enige tijd wordt het droog. Het gaat steeds stijgend met soms vals plat. Ook trapsgewijs en erg vermoeiend. Het lijkt wel of ik pap in mijn benen heb. Maar de omgeving is prachtig. We lopen door het regenwoud. Wat een natuur, zo fris groen. Niet te beschrijven. In de namiddag bereiken we ons eerste camp, Machame, en we worden ontvangen met thee en popcorn. Op donderdag 28 augustus gaan we naar Shira Camp op een hoogte van 3.850m. De dag begint met prachtig weer en het ontbijt kunnen we zelfs buiten nuttigen. Als we weer op pad zijn moet ik na een uur de wandelstokken gaan gebruiken, die de komende dagen onmisbaar zullen zijn. Het is wel wennen om op deze manier te lopen. We lopen op een rotsachtig pad, soms langs een diepe afgrond. We bevinden ons boven de wolken, zoals je dat ziet vanuit het vliegtuig. Ik hoor de gids nu regelmatig zeggen “pole – pole” oftewel “slow – slow”. Ook van de lunch kunnen we in de open lucht genieten. Ik beleef deze dag erg goed, loop gemakkelijk en voel me prima. Dat ik dit nog mag beleven. Daar draagt de omgeving ook aan bij: heideplanten en strobloemen. Later wordt het weer ruiger. En het moet gezegd worden: de gidsen zijn oplettend en zorgzaam. De derde dag, vrijdag 29 augustus, gaat de tocht naar een hoogte van 4600m Lava Tower om vervolgens af te dalen naar Barranco Camp op 3900m. Dit om het acclimatiseren op grote hoogte te bevorderen. Het is koud en nu loop ik met handschoenen, muts en fleece trui. Het is een zware dag, lopend door een woestijnachtig landschap. Voor het eerst krijg ik last van hoogteziekte op circa 4600m. Ik moet een keer braken maar daar blijft het bij. Het gaat schoorvoetend vooruit. Slow, slow klinkt het weer en ik maak er quick-quick-slow van. Mijn gids Nikki (van Nicolaus) lacht en zal dit nog menig keer herhalen. Als laatste deze keer en doodop bereik ik het Barranco Camp. Verteld moet nog worden dat we elke avond een schaal met warm water bij de tent kregen om ons op te frissen. Zo ook ’s morgens. Door deze primitieve omstandigheden werd er niet geschoren en provisorisch gewassen. Ik kwam er steeds barbaarser uit te zien. Zaterdag 30 augustus gaan we naar Barafu Camp, 4600m hoog. Voor ons zien we het pad dat ons naar boven voert “breakfast”. Deze muur met een 178 meter hoge afgrond op een smal pad. We worden voetje voor voetje langs de rotswand geleid. Mijn duimnagel scheurt in door het vastklampen aan de rotswand. Ben op dat moment niet bewust dat er een af_______________________________________________________________ 9
8 Online Touch Home