grond is en een overstap van 30cm. Dit hoor ik later als deze bestijging achter de rug is. Er wordt gefilmd en Floris (zoon van mijn zwager) vraagt om mijn ervaring. Mijn reactie is: Als Mea dit gezien gehad zou zij gezegd hebben: Jan waar ben je mee bezig! Het weer is nu ook zeer afwisselend. Zo is het helder, dan weer duiken mistflarden op en is het koud. Het gebied is stijgend en dalend. Heb geen last van het hoogteverschil. Wel is mijn eetlust de laatste dagen verdwenen. Met moeite krijg ik iets naar binnen en dan nog met veel drinken. Geen goed voorteken denk ik. We hebben alle dagen goed weer gehad. Droog en dikwijls zeer helder en zonnig. ’s Avonds bij helder weer geeft dit een prachtig schouwspel aan de hemel. Wat een sterrenpracht! Ongelooflijk wat een aantal, zoveel sterren zal ik nooit meer zien. De nacht van 30 naar 31 augustus was bijzonder. In verband met de voorbereiding voor de start naar de top tegen middennacht vroeg naar bed. Maar er moest nog het e.e.a. aangedaan worden daar we daar ’s nachts geen tijd voor zouden hebben: thermoondergoed, legging, polo met lange mouwen. In deze kleding gaan slapen en toch nog rillen van de kou en spanning. Na amper drie uurtjes slapen verder aangetrokken: afritsbroek – jack met fleece trui – regenbroek met jas – bivakmuts – handschoenen met wandelsokken er overeen. Na een kopje thee op avontuur. Wat een bijzondere ervaring, spookachtig al die klimmers achter elkaar met een hoofdlamp. Stap voor stap gaan we omhoog langs een steile weg met stenen en rotsblokken. Het is zwaar en vermoeiend. Na 4 uur krijg ik weer last van hoogteziekte en moet braken. Ik kan nog doorgaan. Dit herhaalt zich nog een keer en besluit alsdan om te stoppen. Het is dan inmiddels 04.30 uur op een hoogte van 5200m. Zeshonderd meter in hoogteverschil afgelegd in 4½ uur. Op dat moment een moeilijk besluit. Achteraf een wijs besluit: belofte aan het thuisfront was om geen gezondheidsrisico’s te nemen. Ik daal af begeleidt door gids Silvest, samen met Josee Sasser, die ook heeft opgegeven. Aangekomen in Barafu Camp om 07.00 uur de slaapzak in en geslapen tot 10.00 uur. Voelde me al een stuk beter en weer op krachten komen. Zoals gehoord en gelezen: het herstellingsproces bij afdalen gaat heel snel. Intussen andere gesproken en hun verhalen aangehoord hoe het hun vergaan was. Zwaar, vermoeiend, onbeschrijfelijk en te gek voor woorden. Uit10 _______________________________________________________________
9 Online Touch Home