De gevolgen zijn hartverscheurend. Klinieken sluiten. Zorgverleners verliezen hun baan. Medicijnen raken op. En mensen sterven – mensen die met de juiste behandeling hadden kunnen leven. Kinderen zijn als eerste de dupe. Programma’s die moeder-kindbesmetting voorkwamen – die ervoor zorgden dat baby’s hiv-vrij ter wereld kwamen – zijn stilgevallen. In landen waar we aids bij de geboorte bijna hadden uitgebannen, worden nu weer kinderen geboren met hiv. Maar zelfs in deze crisis klinkt hoop. In sommige Afrikaanse landen staan lokale leiders op, vastberaden om hun zorgsystemen onafhankelijker te maken. Ze zoeken naar eigen oplossingen, eigen financiering. Dat is een belangrijke stap. Volgens UNAIDS kunnen de bezuinigingen leiden tot: 8,7 miljoen nieuwe hiv-infecties 6,3 miljoen extra doden vóór 2030 Alleen: dat proces kost tijd. En tijd is er niet voor wie nú medicijnen nodig heeft. Aidsfonds blijft doorgaan Aidsfonds ontvangt zelf geen financiering uit de Verenigde Staten, maar veel van onze Tatenga (23) Walk of shame Elke dag voelt als een gevecht. Tatenga (23) uit Zimbabwe: “Tot voor kort had ik een betekenisvol leven. Ik reisde naar dorpen om mensen voor te lichten over hiv. Ik gaf informatie, nam stigma weg. Ik haalde hoop uit mijn werk. Tot Trump de financiering voor hiv-programma’s stopzette: ook het programma waarvoor ik werkte. Ik verloor mijn baan, mijn doel. Maar dat was niet het enige. In Zimbabwe kun je niet openlijk homoseksueel zijn. De haat neemt toe. Alsof het toegestaan is om ons te verachten. Ik leef al vier jaar met hiv. Dat ging goed – dankzij een kliniek speciaal voor lhbt+ mensen. Daar waren zorgverleners die begrepen wat we nodig hadden. Een veilige plek. Maar ook die is gesloten. Nu moet ik naar de openbare kliniek. Daar begint de vernedering al in de rij. Mensen fluisteren, wijzen, zeggen dat ik geen medicijnen verdien. Er is nog voorraad voor zes maanden, zeggen ze. Maar daarna? Word ik dan geweigerd? Elke dag voelt als een gevecht. Elke stap naar de kliniek als een “walk of shame”. Ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud.” 3,4 miljoen kinderen die hun ouders verliezen partnerorganisaties deden dat wél. Voor hen voelde het alsof de grond onder hun voeten werd weggeslagen. Van de ene op de andere dag viel er geld weg waarmee ze medicijnen konden kopen, zorgverleners konden betalen, levens konden redden. In de eerste weken na Trumps besluit om de Amerikaanse steun stil te zetten, zagen we de wanhoop van dichtbij. Daarom hebben we meteen gehandeld. We richtten een noodfonds op, zodat onze partners niet met lege handen stonden. Zij konden aangeven waar de nood het hoogst was – of het nu ging om hiv-medicatie, testen, of het openhouden van een kliniek. Dankzij dat noodfonds konden zij nog enkele weken doorgaan. Nog enkele weken mensen helpen. Nog enkele weken levens redden. Dankzij donateurs als jij komen we op plekken waar de nood het hoogst is, en kunnen we noodhulp blijven bieden. Zodat mensen getest kunnen worden. Zodat zorgverleners kunnen blijven helpen. Zodat kinderen als Peter níet hoeven te sterven. Samen kunnen we blijven vechten tegen deze ramp. Samen zorgen we dat mensen met hiv niet vergeten worden. 10 Red ribbon
11 Online Touch Home