Een waar gebeurd familierelaas over een gezin uit Wulveringem, wat oorlog 1914-18 deed met mensen “ tijdens” en “erna”. Luk Grypdonck deel 12 De rotvaart der volkeren … vervolg ... (*) Duiding en illustratie (zie einde deel 11) als voetnoot van de auteur omtrent de onmenselijke toestanden bij de Slag van Solferino, de figuur van Jean-Henri Dunant, de oprichting van het Internationale Rode Kruis, de Conventies van Genève voor meer humanitaire aanpak bij oorlog en een daguitstap per auto naar de historische plek zelf op 10 à 12 km van het Gardameer in Italië. foto links: Henri Dunant rond 1860 - © Wikipedia De voetnoot lijkt wat af te wijken van de grond van mijn verhaal ware het niet; dat ik bij mijn opzoekingen te Veurne tot de ontdekking kwam, dat van 1917 tot 1918 mijn grootmoeder was ondergebracht en gedomicilieerd bij het Rode Kruis Ambulance Océan te Vinkem barak B11. © Wikpedia Was mijn grootmoeder gewond geraakt door bombardement of gehuisvest als verpleeghulp aldaar? Het fijne weet ik er nog niet helemaal van!!! Maar zonder Rode Kruis en Henri Dunant was onze wereld verworden tot een regelrecht ongenadig Hellegat voor soldaat of burger. Hij deed aan ons allen een moreel appel voor meer menselijkheid, mededogen en redelijkheid bij conflicten. Zijn visie hieromtrent was uitzonderlijk wanneer we alle excessen in WOI en WOII onder de neus geschoven krijgen. Aangezien dat zelfs niet volstond, werd het Strafhof in Den Haag voor Oorlogsmisdaden opgericht. De Slag (of zeggen we de slachting) van Solferino overtrof het numerieke aantal vechtende manschappen in vergelijking met de Slag van Leipzig, dat toen al als megalomaan was bestempeld. Meer dan 200.000 soldaten namen deel aan de slag; om precies te zijn 100.000 Oostenrijkers en 118.600 Fransen – Piëmontezen. In de vroege ochtenduren van 24 juni 1859 begonnen de eerste schermutselingen om halfdrie bij volslagen duisternis door contact tijdens stellingname. Bij voldoende daglicht brak de hel pas goed los met wederzijdse beschietingen, cavaleriecharges, vuurgevechten en infanteriestormlopen met bajonet op het geweer. De afschuwelijke slachting duurde meer dan negen uur lang van lijf aan lijf gevechten op ettelijke vierkante kilometers terrein. Er van uitgaande dat om 7 of 8 uur ’s morgens de troepen volledig in actie kwamen, kan men veronderstellen dat pas na 17 uur de slag afgelopen was. Tijdstip waarop Henri Dunant notie kreeg van de omvang van de mensonwaardige ramp. Napoleon III haalde hier zijn slag thuis door de militaire onbekwaamheid van de Oostenrijkse bevelhebber keizer Frans Jozef I en niet door numeriek overwicht. De trieste balans van de gevechten is gekend: aan Oostenrijkse kant meer dan 3000 doden – 10.807 gewonden – 8638 vermisten of gevangenen, aan Frans-Piëmontese kant 2492 doden – 15.512 gewonden – 2922 vermisten of gevangenen. De aard van de verwondingen en getuigenissen van gewonden zijn door Henri Dunant uitvoerig opgetekend: hij was vooral getroffen door het verschrikkelijke lijden van de verminkte soldaten en de gruwelijke bajonetwonden. 1
2 Online Touch Home