VAN … CHALONS-EN-CHAMPAGNE… NAAR SEDAN !!! De rit naar Chalons was bepaald geen cadeau en bood genoeg stof tot nadenken! Loontje kwam om zijn Boontje. Nap III zag de bui hangen: was hondsziek, lag overhoop met één zijner belangrijkste bevelhebbers, had alle veldslagen verloren, kreeg te kampen met geor kestreerde opstand tegen zijn persoon! Daar kwam weinig filosofie aan te pas. Wat bijzonder Nap III verontrustte was de briefinhoud van zijn echtgenote. Ze wondt er geen doekjes rond, dat er koppen zullen rollen als de situatie niet beterde. Nap III wist heel goed waarop zijn echtgenote zinspeelde en ging bij zichzelf te biecht wat hij destijds allemaal had uitgevreten en veroorzaakt om aan de macht te komen. Hij besefte maar al te goed dat revoluties naar bloed ruiken en tot wat sommigen in staat zijn om hun doel te bereiken. Het keizerrijk was om zeep: Bonapartisten, Royalisten, Republikeinen, anarchisten en socialistisch opstandig gepeupel … Wie wil mijn vel en wie is te vertrouwen? Het is erop of eronder…na het vertrek uit Chalons. Nap III hoe ziek hij ook was, nam zich wijselijk voor, dat ingeval het weer misliep op het slagveld hij liever eervol zijn sabel overhandigde aan Bismarck en de capitulatie aanvaardde, dan in Parijs in handen te vallen van een zootje ongeregeld. Hij wist zich veiliger in Duitse gevangenschap. Hoe ironisch het ook mag klinken, maar zo eindigde Nap III zijn keizerschap in Sedan. Op 23 augustus 1870 vertrok het herschikte 2de legerkorps van 120.000 man uit Chalons-en-Champagne in noordelijke richting onder leiding van Nap III en veldmaarschalk Patrice de MacMahon (foto rechts). Het plan bestond erin om het Ardense woud te bereiken en daar onder de Belgische grens (nabij Bouillon, Florenville en Virton) naar rechts, naar het oosten af te bui gen richting Metz. Goede poging! Maar de ganse onderneming was tot mislukking gedoemd. De Duitse troepen hadden reeds de lijn Carignan tot Montmedy volledig onder controle en vulden snel de ruimte op naar de Maas toe tussen Stenay en Mouzon. Nap III mocht een kruis maken over plan A om Metz te ontzetten. © Wikipedia Plan B werd nog hachelijker. De legereenheid van Gen. Pierre Louis Charles de Failly kwam in Beaumont-en Argonne/ Mouzon in serieuze problemen tijdens een verrassingsaanval die uitdraaide op een bloedige veldslag. Rond 12.30 u sloegen Duitse granaten onverwacht in op de Franse bivak, net toen er ravitaillering was geweest, men aan het eten was, zijn wapen aan het kuisen, zijn kledij aan het wassen, aan het uitblazen van uitputtende marsen. Op 30 augustus 1870 stonden plotseling 21.000 Fransen onaangekondigd oog in oog met 80.000 Duitsers, door niet scherp en alert gedrag van bovenaf. De gevechten sleepten aan tot 18 à 19 u en kostten 4800 man het leven. Er werd hard gevochten bij de brug over de Maas in Mouzon. Ettelijke officieren sneuvelden in dit voorhoedegevecht. Resten van eenheden sloegen op de vlucht om met de Failly aansluiting te zoeken bij de hoofd macht van Nap III en MacMahon. De twee zochten langs Charleville-Mézières westelijk uit de greep te blijven van de Duitse achtervolgers. De nacht van 31 aug. op 01 september 1870 schoven Duitse troepen zich bliksemsnel tussen Mézières en de Franse aankomende leger macht. Gedekt door een dikke mist die aanhield tot de middag, verhinderden zij alle door gang door het inmiddels opgezette aanvalsfront. De slag om Sedan kwam op gang rond 4.30 u à 5 u als de rest van de Duitse coalitie de omsingelde beweging voltooide, zodat ontsnappen naar de Belgische grens onmogelijk was. Alras werd het krijgsgewoel overheerst door niet aflatend kanonvuur en overscherende granaten van de gevreesde Duitse Kruppkanonnen. Om 6 u ’s morgens was het prijs: de commandopost van de MacMahon werd getroffen door zo’n granaat. De granaatsplinter verwondingen waren ernstig genoeg, om hem van het slagveld te verwijderen. Het bevel werd rond 7h voorlopig overgenomen door 1ste Gen. Auguste-Alexan der Ducrot, vervolgens definitief door Gen. Emmanuel-Félix de Wimpffen. De ingesloten Franse troepen lagen de godganse dag onder onophoudelijk granaatvuur en geraakten door teveel verliezen en shellshock het noorden kwijt. Velen vluchtten en zochten beschutting in de vesting van Sedan. Praktisch 120.000 Fransen stonden tegenover 200.000 Duitsers. Om 16 u kwam het bevel van Duitse koning Wilhelm I om de algemene beschieting van Sedan, incluis de vesting aan te vatten, kwestie een capitulatie te forceren. Het bombardement was onmense lijk hevig en op verschillende plaatsen brak brand uit. Uiteindelijk kwam de melding binnen dat de Fransen op 2 poorten de witte vlag hadden bevestigd ter overgave. Koning Wilhelm I beval de onmiddellijke stopzetting van de beschieting. Luit.-Kolonel Brousart van de Generale Staf werd als Parlementair op pad gezonden om de overgave te eisen van het Franse leger en de vesting Sedan. Groot was zijn verbazing als hij bij Nap III werd gebracht, wiens aanwezigheid op het slagveld in Sedan onbekend was in het Duitse leger. Wat de capitulatie betrof werd Brousart doorverwezen naar de vervangende opperbevelhebber Gen. de Wimpffen. Nap III schreef onmiddellijk een brief aan Kon. Wilhelm I, waarin hij zich krijgsgevangen meldde. Dezelfde avond werd om 19h udeze brief door zijn vleugeladjudant op het Duitse Hoofdkwartier afgegeven. Een bestand voor een-staakt-het-vuren was van kracht tot ’s anderdaags 02 september 09.00 u. Er mochten geen aanvallen, gevechten, ontsnappingen of uitbraakpogingen door de Fransen worden ondernomen. De Duitse troepen bivakeerden daartoe op de veroverde stellingen. Van Duitse zijde werd opperbevelhebber Von Moltke aangewezen als capitulatieonderhandelaar, wijl de Wimpffen werd voorgedragen we gens zijn langste staat van dienst als Franse opperbevelhebber. Nog dezelfde avond van 01september begon het overleg te Dochéry niet ver van Sedan. 2
3 Online Touch Home