Blik op Zeewolde - 30 juni 2021 Met liefde gedaan! Ook wij feliciteren Marianne van hartelijk met haar 30jarig Jubileum! (Jolanda en Wienanda van Kraamzorg Zeewolde) Gefeliciteerd Marianne! Hopelijk tref ik je als geboortefotograaf een keertje tijdens een bevalling! 30 jaar Poldervroedvro Multifunctioneel De bevalling van Astrid van Baren komt op gang tijdens zonsopgang en halverwege de ochtend onderzoek ik haar. Drie centimeter ontsluiting, vliezen staan, weeën kunnen wat beter, maar geduld blijft een schone zaak. Astrid wil me Cola aanbieden. ‘Speciaal voor jou in huis gehaald hoor,’ voegt ze er aan toe en Paul vraagt of hij aan de slag moet met de klossen. Cola: ‘Wat lief, maar nu nog niet,’ klossen: ‘Ja, dat zou wel handig zijn.’ Mouwen worden opgestroopt en bedverhogers komen uit de verpakking. Acht in totaal, vier voor de ombouw, vier voor de poten. Ik help Paul een handje, want ik ben de beroerdste niet. Onderwijl krijgen ze gratis aanwijzingen over de benodigdheden uit het kraampakket, babykleertjes warmleggen en de beste manier om de gloednieuwe matras te beschermen. Kinderwens www.fijnfotootje.nl Marianne Wigbers 30 jaar Verloskundige Gefeliciteerd! Kinderen waren welkom, maar niet ten koste van alles. De jaren verstreken en het overkwam hen gewoonweg niet, zwanger worden. Het leven van Sarina en Huib vulde zich met andere bezigheden. Zo vonden ze het heerlijk om bij kennissen, zussen en nichtjes op kraambezoek te gaan. Sarina nam meestal een mooi gebreid en geborduurd dekentje mee, of een vestje met bijpassend mutsje of wat voor schattigs je maar kunt maken voor pasgeboren baby’s. Het was echt voldoening gevend; het proces van het uitzoeken van stof, wol en patroon, het breien, het borduren, het zorgvuldige inpakken en het uiteindelijke geven van het cadeau. ‘Dat vond ik altijd fijn om te doen,’ hoor ik van Sarina, bescheiden voegt ze er aan toe: ‘…vind ik nogsteeds, priegelen en knutselen.’ ‘Maar soms…’ Huib vertelt me over een gezellige verjaarsvisite als treurig voorbeeld van onbedoeld kwetsende opmerkingen; Peutertjes drentelden rond, baby’tjes op schoot. De verschillende moeders namen over en weer de opgroeiperikelen van ieders kindje door. Toen het Sarina’s beurt was, viel er een korte ongemakkelijke stilte. Lieve Marianne, Gefeliciteerd met dit mooie jubileum, 30 jaar verloskundige! Zes van de negenkinderen begeleid tijdens de zwangerschappen en bij de jongste, Eva, een mooie thuisbevalling! Ik heb dit als mooi en bijzonder ervaren. Geniet van dit jubileum,wij vinden je een top verloskundige. Lieve groet, Albert en Jacolien Burggraaff en alle 9 kids! ‘Hoe is het met jouw breiwerkjes?’ vroeg een jonge moeder. Er viel geen stilte, als een soort opluchting voor het aangedragen onderwerp werden de breisels van Sarina geroemd en geprezen. De stilte die niemand bemerkte bevond zich in het hart van Sarina, haar wangen kleurden. Niemand, behalve Huib. Geïrriteerd, omdat tussen de groep moeders van Jantje, Fientje of Daantje, zijn lieve Rina verworden was tot “het vrouwtje van de breiseltjes”, zette hij zijn koffiemok met een resolute bons neer en zei : ‘Weet je wat Rien, we moesten maar eens op huis aan.’ Toen ze na zestien lange jaren wachten zwanger bleek, kon Sarina het niet geloven. Huib wel, direct vol vertrouwen had hij de oude familiewieg opgehaald bij zijn ouders. Sarina’s natuur is van iets terughoudender aard: ‘Zo een zwangerschap… Een kind baren… Ga ik dat redden? Ik ben al bijna veertig…’ Hartverwarmend is het stel tijdens de zwangerschapscontroles. Beiden in pure verwondering. ‘Dat het gewoon allemaal goed gaat.’ Ze moet het iedere keer weer zeggen. Een bloeddruk als van een jonge meid, een baby die goed groeit. Ze mag zelf kiezen waar ze wil bevallen. ‘Thuis!’ zegt ze resoluut, ‘Hoe minder poespas om me heen, hoe beter het ongetwijfeld gaat.’ Als ik om vier uur in de ochtend arriveer, ligt Sarina in een rozegestippelde pyjama op bed heel ingetogen te puffen. Tot onze grote blijdschap, verrassing en verwondering is het bijna zover. ‘Echt niet gedacht, ik dacht; het wordt veel en veel erger,’ zegt ze zachtjes tussen twee weeën door. ‘Blijf maar op je zij liggen, ogen gesloten, we dimmen de felle lichten en we blijven bij je,’ fluister ik terug. ‘Wij gaan wachten tot de goeie krachtige persweeën opkomen,’ zeg ik tegen Huib. Ook al is het midden in de nacht, Huib draagt zijn overhemd. Donkerblauw-wit geruit en onberispelijk gestreken. Had ik hem zeker niet als Hoodieman ingeschat, mis ik wel de stropdas. Dat grap ik tegen hem. Hij grinnikt erom, zo breek ik een beetje zijn spanning. Ondertussen bestel ik kraamzorg en inspecteer de babykamer. In het ledikantje ligt een dekentje klaar. Neutraal van kleur, een bijpassend sloopje met daarop geborduurde beige wolkjes, goudgele sterren, een zon met stralen en een zilveren maansikkeltje. In het midden is strategisch wat ruimte overgelaten, vast en zeker voor de naam. Ze willen pas na de geboorte ontdekken wat het is. ‘Want dat is toch helemaal niet belangrijk…’ En zelfs het cliché “als het maar gezond is” relativeerden ze: ‘Want je kan van alles laten testen, zeker als je tegen de veertig loopt, maar wat doe je met die informatie? Ons kindje is welkom, hoe dan ook.’ Het persen kost wel wat tijd. -Tja, wat is wijsheid, toch nog met haar naar het ziekenhuis, onder de TL-balken met alle witte jassen eromheen, of gaan we iets langer door?- Deze discussie speelt zich af in mijn hoofd. -Uiteindelijk is er ook lang over gedaan om zwanger te worden, wat is een kwartier extra na zestien jaar.Daar komt het kruintje tevoorschijn, het hele hoofdje en de voorste schouder. ‘Pak het maar Sarina!’ Met wat hulp trekt ze het kindje naar zich toe. Het natte glibberige wezentje op haar sputtert en beweegt. ‘O, Huib, voel eens hoe warm het is. Voel dan toch hoe warm zo’n baby’tje is.’ Voorzichtig omvat Huib’s grote hand het warme lijfje van zijn kind. Behalve wat liefelijk babygepruttel, is het verder stil. De stilte van gevulde harten. Astrid heeft speciaal hiervoor een dubbelverpakking multifunctioneel afdekzeil aangeschaft. Paul vouwt er eentje met een royale zwaai uit, het is een stuk van drie meter breed en vijf meter lang. Hij maakt aanstalten om het in zijn geheel, van het opstaande hoofdboard tot ver voorbij het voeteneinde, over het bed uit te spreiden, en wel zo, dat ik vraag of hij het plafond wil witten of een muurtje gaat uitbreken. –Dat lees ik namelijk tussen de opsomming van de vele gebruiksmogelijkheden- Hij ziet dat ik een grapje maak, samen moffelen we de resterende drie meter onder het matras en vouwen er een hoeslaken omheen. Zijn As zal ritsel-, plak- en kraakvrij liggen, geen drupje vruchtwater zal onverwacht verdwalen. Astrid kiest er voorlopig voor om de felle weeën stampend op te vangen, vastgeklampt aan de vensterbank danst ze ‘as a maniac on the floor’. -BoenkboenkboenkboenkboenkHaar weeëndans doet mij denken aan een hardcore-gabberdance. Als het vruchtwater stroomt, trekken we de onder het matras gepropte drie meter alsnog over de rand en in één vloeiende beweging onder de voeten van Astrid door. In een multifunctioneel ritme kraakt het plastic mee met iedere stamp, ook hier zal geen spatje de verkeerde kant opvliegen. Het stampritme wordt tot dubbeltempo opgevoerd en gaat dan opeens over in kniebuigingen. Persweeën! Als Vince veilig in de armen van zijn moeder ligt, krijg ik mijn colaatje. Die gaat zonder knoeien naar binnen, al had het in dit geval vast geen ene druppel uitgemaakt. Een knappe forensisch onderzoeker die ooit zal kunnen bewijzen dat hier een kind geboren is.
17 Online Touch Home