de reportage l l l Flora debaere blikt alvast tevreden terug. “Ik had al drie jaar gewerkt als jobstudent in een rusthuis en sta heel open tegenover ouderen. En ik dacht dus ook dat ik weinig stereotypes over hen had. En toch: de ouderen bij het BOp hielden mij een ferme spiegel voor. Daarbij waren er twee ontmoetingen die voor mij extra duidelijk maakten dat mijn beeld over ouderen nog moest worden bijgesteld.” “Toen we mee wandelden met ‘Hiking the five’ hoorde ik iemand babbelen over haar vakantie in Tenerife. Mijn eerste gedachte was “Ah ja, waarschijnlijk een vakantie zoals veel ouderen doen: zon, zee, strand en genieten”. Maar toen ze verder vertelde over haar lange bergwandelingen en overnachtingen in jeugdherbergen op Tenerife viel mijn mond toch open.” « De stereotypes van de actieve twintiger en luierende gepensioneerde… oeps, ’t was andersom! » “Als oudere alleen door de bergen trekken en in jeugdherbergen slapen? Dat had ik niet zien aankomen. Vooral omdat een vriendin van mij toevallig een maand ervoor ook naar Tenerife was geweest voor een… strandvakantie. De stereotypes van de actieve twintiger en luierende gepensioneerde waren dus meteen door elkaar gehaald.” “En dan was er het verhaal van Eva. Na het interview met Eva maakten we samen met haar nog een wandeling doorheen centrum Brussel. Ze wilde iemand vasthebben om sneller te kunnen wandelen. (Nvdr: Eva is slechtziende en aangewezen op een witte wandelstok.) Toch was het Eva die bepaalde welke straatjes we namen en verhalen vertelde bij de plaatsen die we voorbijkwamen. Het was zij die ons actief begeleidde en niet andersom. Dat werd nog duidelijker in het station Brussel Centraal. Daar navigeerde zij ons doorheen de drukke mensenmassa naar de beste plaats om op de trein te stappen. Zij trok mij mee, dààr diende mijn ‘ondersteunende’ arm dus voor.” Mai leunckens knikt. “Ook voor mij was dat een memorabel moment. Eva’s nieuwsgierigheid en ruimtelijke bewustzijn: ik bewonder die enorm. Maar ook alle andere ontmoetingen - in hun variëteit - wakkerde het vuur in mijn geschiedenis liefhebbende hart aan. Gebeurtenissen zoals expo ‘58 of de taalstrijd lijken in de schoolboeken ver in het verleden. Maar die komen dan plots zo tastbaar naar boven in een gesprek met kroongetuigen.” Collega-historicus Manon Marien kan gêne overboord “Tijdens de groepsactiviteiten (bij het dansen en na het zingen) was het wat zoeken om jezelf en ons project voor te stellen zonder de gezellige bestaande dynamiek te verstoren. Niettemin genoot ik zelf wel heel erg van het meezingen bij Café Chantant, en ook bij het dansen was het bijzonder om iedereen zo vrij te zien bewegen. Het moedigde me aan om mijn eigen gêne los te laten.” “Hoewel ik al graag naar mijn lieve en wijze grootouders luisterde, heeft dit project me aangemoedigd om nog aandachtiger vragen te stellen. Als je ouderen de ruimte (en interesse) biedt om terug te denken en hun herinneringen onder woorden te brengen, leer je veel over de geschiedenis én over het leven vandaag. En het kan gaan over ALLES: politiek, de liefde, urbanisatie, kleine dagdagelijkse tradities, sociale bewegingen, …” De openheid waarmee de geïnterviewde ouderen een gesprek aangingen, was markant. “In het begin was het voor ons even afwachten hoe de ontmoeting met de ouderen zou verlopen”, geeft nanette Vannerom aan. “We wisten niet goed hoe wij ons moesten gedragen. En hoe zij zich zouden gedragen en wat ze ons zouden vertellen. Maar het werd al snel duidelijk dat die stress voor niets nodig was. De geïnterviewden waren heel open naar ons. We appreciëren enorm dat zij ons zo vertrouwden met hun verhalen. De gesprekken gaven mij het gevoel echt verbinding te maken met mensen buiten mijn eigen leefwereld, wat heel verrijkend was.” 6 l l l BOp magazine SEpTEmBEr - OkTOBEr 2025 dat enkel beamen. “Voor mij persoonlijk is het verhaal van Guy me het meest bijgebleven. We interviewden hem in de Onze-Lieve-Vrouw Van Goede Bijstandkerk, een locatie die op zich al tot de verbeelding spreekt. Om Guy daar te horen vertellen over hoe het voor hem was als jonge homoseksuele man in een periode waarin dat door velen nog niet geaccepteerd werd, was zeer ontroerend.” “Het was mooi om te zien hoe mensen die je eigenlijk nog maar net kent, zo open waren over hun ervaringen en zulke emotionele onderwerpen met ons deelden. Om dat dan ook nog eens op een locatie te kunnen doen waar zoveel betekenis aan vast hangt, is echt een speciale ervaring.” « Brussel ontdekken, je hebt er een heel leven voor nodig » Brussel is voor studenten uit Leuven een stad die ze niet echt kennen en hen ook wat afschrikt om erin te duiken. Ook de Franse taal speelt daarin een rol. Het is vooral Engels dat tegenwoordig op de campussen gehanteerd wordt. “Brussel betekent voor mij een plaats waar mensen samenkomen, voor gezelligheid maar ook voor verandering (marsen, protest, …)”, vat Mai samen. “Het is een stad waar je van alles kunt beleven, waar geschiedenis te voelen en te ontdekken is, en waar je, zoals Paul tijdens zijn interview zei, een heel leven voor nodig hebt om ze te leren kennen.” “Dankzij dit Service Learning-parcours en de senioren met wie we samenwerkten, heb ik veel meer mooie herinnerin
7 Online Touch Home