Daniël (25) is begin twintig wanneer zijn vader van 58 gediagnosticeerd wordt met Alzheimer. Wat begon met kleine vergeetachtige acties, groeide uit tot een situatie waarin Daniël niet alleen zoon, maar ook mantelzorger werd. “Op een gegeven moment realiseer je je: ik zorg nu voor mijn vader in plaats van andersom.” “Het begon met kleine dingen” “Het besef dat ik mantelzorger werd, kwam niet plotseling,” vertelt Daniël. “In het begin dacht ik: ach, iedereen vergeet wel eens wat, maar toen mijn vader simpele woorden zoals ‘mes’ of ‘deur’ niet meer wist, begon het op te vallen. Hij stak bijvoorbeeld zijn sigaret verkeerd om in zijn mond. Dat vond ik toen nog grappig. Maar toen de diagnose Alzheimer kwam, viel het kwartje: dit is serieus. Vanaf dat moment voelde ik me niet meer alleen een zoon, maar ook iemand die moest zorgen en beslissingen moest nemen voor ons gezin. Dat was een enorme omschakeling.” “Je leven verandert in één klap” Het traject naar de diagnose duurde jaren. “Achteraf duurde het zo’n vijf jaar,” zegt Daniël. “Maar in die jaren gebeurde er ook veel in mijn eigen leven: ik werd volwassen, werkte fulltime, had een lange relatie. Voor mijn vader ging het langzaam bergafwaarts, maar voor mij was het een periode van opbouwen. We wilden het als familie ook gewoon niet zien en maakten grapjes over zijn vergeetachtigheid. Maar in april 2024 werd het duidelijk: het ging niet meer. De realiteit kwam keihard binnen.” “Ik moest stoppen met werken” De zorg voor zijn vader vergde veel van Daniël. “De grootste keuze was om te stoppen met werken. Ik had een drukke baan, maar mentaal en fysiek trok ik het niet meer. Mijn hoofd stond nooit stil, ik was continu uitgeput.” Ook zijn moeder stopte uiteindelijk met werken, zodat ze samen voor zijn vader konden zorgen. “Toen heb ik besloten om terug 40
41 Online Touch Home