“Het is gewoon een feest om met Evelien te mogen spelen.” Jullie kennen elkaar al langer dan vandaag. Waar vond de eerste ontmoeting plaats? Joke: “Het Antwerps Conservatorium waar we elkaar vaak passeerden in de gangen en de binnentuin van de Singel.” Evelien: “Ik zag Joke spelen op school, ze speelde Lucifer. Al herinner ik mij ook een leuke avond in café Pallieter.” Joke: “Eigenlijk is het Thomas Janssens die ons heeft samengebracht. Hij kreeg van De Kern de vraag om deel te nemen aan een literaire avond voor de opening van Bibliotheek Bist. Hij wou iets doen met Het huwelijksaanzoek van Tsjechov.” De kiem van Woodman (het theatergezelschap van Evelien Bosmans, Joke Emmers, Thomas Janssens, Matthias Meersman en Tanya Zabarylo) én van jullie vriendschap ligt dus in De Kern? Evelien: “Zeker! Tijdens de literaire avond in Wilrijk zat ik nog op school in Maastricht. Thomas was net afgestudeerd en vroeg me om deel te nemen. Ik kende hem al van in de middelbare school. Ik leerde de tekst vanbuiten en één repetitie nadien was het zover.” Joke: “De heren van Woodman zaten één jaar boven mij in het conservatorium. Het huwelijksaanzoek werd de inspiratie voor onze eerste voorstelling You may now kiss the bride. We hadden al een erg fijne verstandhouding op school. Ik koester warme gevoelens jegens Evelien. (lacht) Het is gewoon een feest om met Evelien te mogen spelen.” Evelien: “Weet je wat zo leuk is? Mijn familie is ook grote fan en supporter van Joke. Als Joke in Mol speelt, gaat mijn mama sowieso kijken. Meestal krijg ik nadien een uitgebreid bericht van hoe waanzinnig goed Joke was en dan eindigt dat echt met MOL LOVES HER. (lacht) En ik natuurlijk ook!” Joke: (Guitig) “Ik probeer om wat liefde te verspreiden in Vlaanderen.” © Marie Bouly Woodman maakte al Lubricant for life, You may now kiss the bride en Lost Boys. Hoe moeilijk is het om als jong gezelschap het hoofd boven water te houden? Joke: “Dat is ons eeuwig gevecht. We hebben eigenlijk nog maar éénmaal subsidies ontvangen. We hebben gelukkig een fijn contact met de verschillende huizen die ons steunen. We kunnen mooie tournees voorleggen, maar soms verkopen we ook kerstkaarten om uit de kosten te komen.” Evelien: “Triestig he, gratis werken? Het is inherent aan ons beroep…” Joke: “Maar de liefde voor het vak is te groot. We spelen gewoon erg graag. Richt zich tot Evelien: Jij ook hé” Evelien: “Té graag. (lacht)” Hadden jullie durven dromen waar jullie nu al staan in je carrière? Joke: “Ik had dat nooit durven dromen. Ik ben pas verhuisd en woon nu op de grens met Wilrijk. Bij het verhuizen van mijn boekenkast kwam ik een stapel boeken van schoolgenoten van vroeger tegen. (Vincent Van Meenen, Rebekka De Wit, Suzanne Grotenhuis, ..) Ik was zo trots, zie wat we aan het doen zijn? We zijn gewoon aan het leven van spelen, schrijven… ik had het nooit durven dromen.” Evelien: “Ik deel dezelfde gevoelens. Ik bekeek het stap voor stap, eerst de toneelschool afronden. Mijn moeder staat voor de klas, ik zag dat als een mogelijke back-up, gecombineerd met af en toe eens iets te maken. Ik dacht in het begin dat ik nooit zou kunnen leven van die job, maar het is veel beter uitgedraaid.” 7
8 Online Touch Home