“Joke is een stadstheater op zichzelf” © Marie Bouly De creatieve wereld lijkt een harde wereld met erg veel concurrentie. Hoe moeilijk is het om met teleurstelling om te gaan? Joke: “Theater is mijn hoofdding. Ik vind het dan niet erg als ik eens een rol voor tv mis, gelukkig heb ik voorlopig genoeg werk. Ik heb ook leren relativeren. Binnen televisie gaat het vaak over een zoektocht naar een bepaalde chemie tussen personages. Het gaat over de juiste mensen op de juiste plaats.” Evelien: “Je leert wel, ik weet niet of het gezond of ongezond is, om ontzettend goed met afwijzing om te gaan. In het begin was ik uit mijn lood geslagen als ik een auditie niet had en die rol juist heel graag wou. Nu doe ik een casting en weet ik dat het niet meer in mijn handen ligt. In de voorstelling Crashtest Ibsen van Het Zuidelijk Toneel heb ik een erg mooie zin: De kracht van de mens zit hem niet in zijn toekomstvisionen, maar in hoe hij met zijn teleurstellingen weet om te gaan. Er schuilt veel waarheid in die zin. Flexibiliteit is erg belangrijk, maar dat is ook heel persoonlijk. Sommige mensen hebben gewoon de kracht en mentale weerbaarheid niet. Acteurs vinden meestal wel een manier om met die afwijzing om te gaan, al kan het ook gezond zijn om even te rouwen.” Hebben jullie een uitgesproken voorkeur tussen theater en televisie? Evelien: “Het is allemaal begonnen op 8 het podium. De toneelschool gaat over die prachtige rollen mogen spelen. Je komt dan in het werkveld en ontdekt dan de wereld van tv en film… Tja, het vult elkaar op een magische manier aan.” Joke: “De rijkdom zit ‘m inderdaad in de afwisseling. Op de set heb je een alertheid nodig, de repetitieperiode is er erg kort. Binnen het theater leer je net ruimte te nemen die nodig is om je personage te doorgronden.” Hoe doorzoek je dan je personage voor TV of film? Joke: “Dat is toch vooral thuiswerk waar je jezelf aan moet zetten, een totaalbeeld van een personage komt niet vanzelf. Al had ik laatst enkele heel toffe ideeën over een personage, toch kwam de regisseur me zeggen dat die niet strookte binnen het grotere geheel. Je bent een kleiner onderdeel binnen een vertelling. Evelien: “Ook dat kan fijn zijn, de verantwoordelijkheid voor het grotere geheel uit handen mogen geven.” Het valt op dat jullie vaak een lichtheid naar de bühne brengen? Is dat een bewuste keuze? Evelien: “We vinden dat belangrijk. Ik volg daarin Waas Gramser (Compagnie Marius) Zij zegt: Zelfs in tijden van oorlog zouden we comedy’s moeten blijven spelen. Het is het broodnodige tegengif voor maatschappelijke crisissen. Moraliserende stukken lijken ons niet de ingang om iets in gang te zetten.” Joke: “Ik moet denken aan de wijze woorden van Janne Desmet. Ze zei ooit: Net door mensen te laten lachen, gaat hun buik open, waardoor de emoties veel dieper binnenkomen. Dat vind ik heel mooi en waardevol. Door te lachen ontspan je op een bepaalde manier, waardoor je veel dieper geraakt kan worden. De frictie tussen de twee is heerlijk. Het ligt natuurlijk ook aan welke voorstelling we spelen, maar als we zelf iets maken of schrijven zal er altijd een vleugje humor in zitten.” Als cultuurinstelling zouden we meer moeten streven naar een kruisbestuiving tussen publieken. Zagen jullie je publiek veranderen naar mate jullie succes op televisie steeg? Joke: “Ik merk dat nu met Surfer Rosa Begijntje waarin de hoofdrol is weggelegd voor de muziek en de tekst. Wij spelen alleen op emotie en gezichtsuitdrukking. Het moment dat we opkomen, hoor je af en toe door de zaal ‘oh dit wordt leuk, daar is Joke en Pieter Embrechts, we gaan lachen’ Tijdens de voorstelling zie je dan mensen in de war geraken en dat vind ik best leuk. Als mensen dan achteraf komen zeggen, het was redelijk experimenteel maar we vonden het heel mooi, tsja, dan heb je het publiek kunnen overtuigen door je spel.” Evelien: “Ik weet niet hoe het juist
9 Online Touch Home