Jezus stelde zelf, dat Hij alleen tot de verloren schapen van het huis van Israël gezonden was Matt.15:24. Hij verbood Zijn discipelen zelfs om naar de natiën te gaan. Zij moesten alleen het nabijgekomen koninkrijk aan de zonen van Israël verkondigen Matth.10:5-7. Paulus zegt over Hem, dat Hij ‘Dienaar van de Besnijdenis’ was Rom.15:8. Het grote keerpunt is Golgotha. Eerst ná verharding van Israël en de (tijdelijke) verwerping5 werden Gods plannen met heel de mensheid onthuld Rom.11:7-15. Wie denkt er nu nog over om aan de christenen besnijdenis op te leggen of het offerritueel van Mozes in onze kerken in te voeren? Hierin begrijpt men wél goed wat alleen voor het oude verbondsvolk gold. Het is ze bekend, dat na het kruis een andere orde werd ingevoerd. Maar dan maakt men de verwarrende fout de scheidslijn niet tussen Israëls verwerping en de boodschap van Paulus voor de natiën te trekken. Men eigent zich echter naar believen toe, wat Jezus Zelf tot Israël beperkt heeft. Hoe kon Hij Zijn discipelen zelfs verbieden naar de Samaritanen te gaan, als Hij toen al de ‘voorwaarden tot eeuwige redding’ gepredikt had? Wat zouden die dan geweest zijn? Want Zijn offerdood kon toch nog helemaal niet verkondigd worden? Mag men opheldering over zulke fundamentele vragen zoeken in Schriftgedeelten, waarin Zijn dood slechts vaag wordt voorspeld? En die zelfs niet door Zijn eigen discipelen, die Hem lief hadden en dicht bij Hem stonden, begrepen werden? 5 Grieks: apobolè, letterlijk: vanaf-werping, wegwerping 12
11 Online Touch Home