empathische overheid Arnhem, Fotografie Jos Zwaan kracht en de filosofie van de verzorgingsstaat is dat we mensen vrijwaren van onmenselijkheid. Ik herinner me de Melkertbanen. Daar werd in mijn ogen onterecht lelijk over gesproken. Maar dat principe was precies wat ik bedoel: geen uitkering, maar een baan.’ Om de kwetsbare en andere bezorgde burgers de bestaanszekerheid te bieden waar ze zo naar snakken, moet er wel snel iets gebeuren, vindt Marcouch. ‘Want zoals we al vaststelden: het kolkt. Het zijn precies deze mensen die zich roeren, die de straat op gaan, die het zat zijn. Ik heb daar wel begrip voor. Ze zien om zich heen allemaal mensen die knallen, en jij wilt wel en doet je best, maar loopt altijd achter de feiten aan. Dat doet iets met je. En ondertussen dreigen wij als overheid het vertrouwen van die mensen te verliezen. We laten zaken te veel op hun beloop, zijn niet meer echt betrokken. Veel te vaak zeggen we ‘daar ga ik niet over’, omdat we onze diensten zo bureaucratisch hebben ingericht. Dan krijg je kafkaëske taferelen. En dat gebeurt over de volle breedte. Ik maak het zelf mee met onze verpleeghuizen. Als burgemeester wilde ik weten hoe het er in coronatijd voorstond in de Arnhemse verpleeghuizen, het zijn immers mijn burgers. Formeel gaat de inspectie daarover. Voor mij houdt het daar echter niet bij op.’ draagvlak voor solidariteit ‘Wat ik wil is dat we de mensen weer gaan zien, niet de cijfers en statistieken. Ik wil onze inwoners bij naam en toenaam kennen. Alleen als je elkaar kent wordt het draagvlak voor solidariteit groter. Dat is hard nodig. We staan voor ongekende uitdagingen die we met elkaar, ongeacht onze politieke kleur, moeten aanpakken. Laten we hopen dat de coronatijd ons heeft geprikkeld om dingen anders te doen. Om er samen uit te komen. Dat zou voor mij de mooiste nalatenschap aan toekomstige bestuurders zijn.’ • Dit interview is verschenen in november 2020 de overheid moet haar burgers weer gaan zien | 23
24 Online Touch Home