Een van de uitdagingen voor het meer toepassen van elektromotoren is een goede laadinfrastructuur. De afdankfase De afdankfase wordt ook wel de fase van ‘end of life/use’ genoemd. Wat doe je met een boot die niet meer gebruikt wordt? Hoe kan deze worden gesloopt en/of hergebruikt en welke materialen zijn opnieuw te gebruiken? Veel boten zijn goed uit elkaar te halen. De motor, mast, kiel en alle andere metalen kunnen van boord worden gehaald, evenals alle houten onderdelen. Een romp, dek en opbouw die van polyester zijn gemaakt, vormen een uitdaging want hoe kun je die het beste verwerken? Het lastige van polyester is dat het een samengesteld materiaal is bestaande uit hars en vezel, en soms nog een kernmateriaal. Dat is lastig ‘uit elkaar te halen’ om zo weer als glas en hars te kunnen hergebruiken. Er zijn verschillende opties die al worden gehanteerd voor de verwerking van polyester: a. Vermalen en verbranden of storten (landfill) b. Vermalen en het restproduct gebruiken als onderlaag in de wegenbouw of als vulmateriaal in de cementindustrie c. Vermalen en er andere producten van maken zoals plaatmateriaal voor toepassing in bijvoorbeeld beschoeiing of meubilair (remanufacturing) d. Vermalen en verdelen in deelfracties voor grove en fijne vezelfractie en stoffracties, elk met een specifiek recyclingdoel: - grove vezelfractie: o.a. als HISWA MAGAZINE 3 Vezelfractie na vermalen polyester (Foto: AM-P Groep). Verwerking van polyester afval Er wordt veel onderzoek gedaan naar een duurzame wijze om polyester ‘uit elkaar te halen’ en de restmaterialen weer in te kunnen zetten in een productieproces, het liefst als nieuw basismateriaal (virgin material). Een van de mogelijkheden waarnaar gekeken wordt is pyrolyse. vezelversterking in nieuwe thermoplasten - fijne vezelfractie: o.a. als vezelversterking nieuwe thermoharders - grove stoffractie: door middel van chemische recycling (zie e) - fijne vezelfractie: door middel van chemische recycling (zie e) e. Recycling in de vorm van ‘chemische recycling’ (pyrolyse) zodat er weer een bruikbare grondstof (monomeer) ontstaat waarmee nieuwe basismaterialen, zoals composiethars, kunnen worden gemaakt. Optie a is de minst duurzame oplossing, het enige wat je terugkrijgt is calorische waarde en emissie van stoffen naar de lucht. Opties b en c zijn op basis van down-cycling (minder hoogwaardig dan origineel). Opties d en e zijn het meest duurzaam, namelijk hoogwaardige recycling waarbij het gerecyclede materiaal een functionele functie heeft naast vulstof. Volgens Wikipedia: ‘Pyrolyse, letterlijk ontleding met vuur, ook kraken of droge destillatie genoemd, is een endotherm proces waarbij koolstofhoudend materiaal wordt ontleed door het te verhitten tot hoge temperaturen zonder dat er zuurstof bij kan komen.’ Door pyrolyse kan polyester(hars) worden gescheiden in pyrolyse-olie (nafta), gas en een restmateriaal. Door middel van dit proces komt het materiaal terug als monomeer. Daarvan kunnen weer (secundaire) virgin plastics gemaakt worden. Uit experimenten is gebleken dat bij het pyrolyseren van kunststoffen er van elke ton kunststof er circa 800 liter pyrolyse-olie kan worden gemaakt. Daarbij wordt de vrijgekomen gasfractie ingezet voor het stoken van het proces zelf, dat daarmee nagenoeg energieneutraal werkt. Dit lijkt dus een veelbelovende techniek te zijn die voor vele soorten kunststof een mogelijkheid biedt om het materiaal op een duurzame, grotendeels circulaire wijze te verwerken. Pyrolyse lijkt een veelbelovende techniek om kunststoffen op een duurzame wijze te verwerken. De vezelfractie in het composiet heeft geen meerwaarde in het pyrolyseproces. Maar is wel van waarde als vezelversterking voor thermoharders en thermoplasten. Daarom is een methode ontwikkeld en beproefd om de vezel op voorhand uit het materiaal te verwijderen en in bruikbare vezelfracties te scheiden. Hierdoor blijft bijna alleen de hars over voor het pyrolyseproces (2). Wat betreft de toegevoegde materi31
32 Online Touch Home