1 e uitgave 2024 Oud-Aios: hoe vergaat het ze? ‘Het leek een beetje alsof ik in de jaren 90 was beland’ DOOR GIL SCHULTE, HUISARTS IN DUITSLAND Na tien jaar leven in Nederland verhuisde ik afgelopen jaar terug naar mijn geboorteland Duitsland. Een derde van mijn leven bracht ik door in mijn buurland. Nadien moest ik weer aan de Duitsers en hun manieren wennen. Nu, bijna een jaar later, is het tijd om te vertellen hoe het is verlopen. Op mijn twintigste verhuisde ik naar Nijmegen om met mijn studie medische Biologie te beginnen. In 2015 ging ik wonen in Maastricht om de studie Arts en Klinisch Onderzoeker te gaan volgen. Na mijn studie wilde ik eigenlijk al teruggaan naar Duitsland, maar bleef uiteindelijk voor mijn huisartsenopleiding in Maastricht. Een van mijn betere beslissingen! De COVID-epidemie en de hieruit resulterende ‘gesloten grenzen’ maakten dat ik al vroeg in de opleiding heimwee naar mijn familie kreeg. Hierdoor werd het idee om de praktijk van mijn moeder over te nemen steeds aantrekkelijker, hoewel ik aanvankelijk niet van plan was terug te gaan Het had bijna alles wat ik altijd wou: een goed lopende zelfstandige praktijk. Wat het wel miste was de digitalisering. Al het bekende wat ik in Nederland gewend was, was afwezig: website, patiëntenportal, online-afspraken plannen: in Duitsland zijn het nog steeds buitenlandse woorden. Na het afronden van mijn opleiding wilde ik in juni 2023 beginnen als huisarts in Duitsland, niet wetende dat de erkenning daar niet digitaal te regelen is. Ik moest me persoonlijk komen identificeren, het leek een beetje alsof ik in de jaren 90 was beland. Maar, per 1 augustus 2023 werd het officieel – mijn moeder en ik zijn collega’s en nieuwe uitdagingen kwamen op mijn pad Enerzijds het leren kennen van de Duitse patiëntencultuur. Deze is nog paternalistischer dan die in Nederland, ondanks dat dit aan het veranderen is. Dus het moeizaam aangeleerde Nederlandse ‘Samen beslissen’ was niet alleen voor mij wennen. Inmiddels denk ik dat de patiënten en ik een goed compromis hebben gevonden. En met de digitalisering van de praktijk ging het ook vooruit. Inmiddels hebben we een eigen website met onlineafspraken en een patiëntenportal – een echte uitdaging voor de gemiddelde Duitser. Bovendien verschilt de geneeskunde van die in Nederland: de richtlijnen in Duitsland zijn anders, als zij überhaupt al een huisartsenrichtlijn voor een bepaalde klacht hebben. Dit is nog in ontwikkeling. Ook moeten de patiënten er (nog steeds) aan 27 wennen, dat ik als huisarts kleine chirurgie, de interpretatie van huidaandoeningen of intra-articulaire injecties aanbied. Dit zijn handelingen, die de huisarts in Duitsland normaliter niet doet, maar worden overgelaten aan de vrijgevestigde specialist. Aan de andere kant moet ik weer wennen aan het feit dat Duitsers over het algemeen graag doorverwezen worden naar de specialist in het ziekenhuis. Onze praktijk heeft geen praktijkondersteuner zoals de POH. Dat betekent dat de diabetes- en hypertensiecontroles door de huisarts worden gedaan. Hierdoor heb ik regelmatig contact met de chronische patiënten en leer ik deze beter kennen dan in Nederland. Dat is iets wat ik niet wil missen. Een andere uitdaging is de ontwikkeling van het Duitse gezondheidssysteem, zoals die ook in Nederland plaatsvindt. Steeds minder artsen willen praktijkhouder worden en zeker niet op het platteland. Daarnaast is 41% van de bestaande praktijkhouders ouder dan 60 jaar. Dit is een zorgwekkende ontwikkeling, die uiteindelijk gaat leiden tot een huisartsentekort. Deze ontwikkeling heeft ook meer groepspraktijken tot gevolg, iets wat in het laatste decennium ook in Nederland plaatsvond en ik in Maastricht heb kunnen leren waarderen. Mijn doel voor de toekomst is het omschakelen naar een groepspraktijk en eventueel het POH/PA (Physician Assistant)concept naar Duitsland te brengen. op één lijn 75
28 Online Touch Home